Obornik stosuje się głównie pod rośliny o długim okresie wegetacji, dobrze reagujące na nawożenie organiczne, zwłaszcza pod buraki i ziemniaki, a także pod rzepak i kukurydzę, które uprawia się na silos.
Obornik stanowi cenne źródło makro- i wielu mikroskładników. Średnie zawartości składników pokarmowych w jednej tonie nawozu w świeżej masie obornika kształtują się na poziomie: 5 kg azotu, 1,3 kg fosforu, 6 kg potasu, 3,6 kg wapnia i 1,2 kg magnezu, a także 36 g cynku, 62 g manganu, 5,2 g miedzi, 4,8 g boru, 0,43 g molibdenu oraz 0,3 g kobaltu.
Zalecana dawka obornika pod buraki wynosi 35 t/ha, pod ziemniaki 30 t/ha, a w przypadku uprawy kukurydzy od 25 do 30 t/ha. W uprawie roślin obornik można aplikować w okresie jesiennym i wiosennym, przy czym termin stosowania zależy przede wszystkim od uprawianej rośliny, a także kategorii agronomicznej gleby, ukształtowania terenu i panujących aktualnie warunków klimatycznych.
W uprawie buraków, które gorzej znoszą orkę wiosenną w porównaniu do ziemniaków, lepiej zastosować jest obornik w okresie jesiennym. Na glebach ciężkich i średnich aplikacja obornika zalecana jest w okresie jesiennym.
Natomiast w przypadku gleb bardzo lekkich i lekkich, zwłaszcza usytuowanych na dużych skłonach, jak również na obszarach charakteryzujących się dużą ilością opadów atmosferycznych, zalecane jest stosowanie obornika w okresie wiosennym. Przy jesiennej aplikacji obornika na tego typu glebach doszłoby do znacznych strat azotu w efekcie wymycia go w głąb profilu.
