Nawozy mikroelementowe mogą występować w formie soli oraz w formie chelatów czy też aminochelatów. Czym się one różnią, jakie są zalety chelatów, a jakie soli?
Zaletą nawozów mikroelementowych na bazie chelatów jest dobra rozpuszczalność w wodzie. Stosowanie form chelatowych mikroelementów w nawozach przeciwdziała tworzeniu nierozpuszczalnych połączeń, zwiększając tym samym dostępność mikroelementów dla roślin. Poza tym formy chelatowe mikroskładników charakteryzują się przez długi okres czasu dobrą dostępnością dla roślin, które mogą zarówno przez liście, jak i przez system korzeniowy pobierać obecne w nawozie mikroskładniki. Z form chelatowych mikroelementów rośliny mogą pobierać zarówno uwolniony mikroelement, jak i całą cząsteczkę chelatu.
Bardzo ważną zaletą nawozów na bazie chelatów jest również ich duża stabilność w szerokim zakresie wartości pH gleby. W związku z tym przy stosowaniu doglebowym mikroskładniki w formie chelatów nie ulegają wiązaniu przez części gleby. Poza tym nie są tracone z gleby w efekcie wymywana w głębsze warstwy, co związane jest między innymi z ich stopniowym uwalnianiem do formy jonowej. Daje to wyraźną przewagę form chelatowych mikroelementów, bowiem mogą być one pobierane przez rośliny w dłuższym przedziale czasowym w porównaniu do mikroelementów w formie soli.
Cząsteczki chelatów są obojętne chemicznie, co sprawia, że nie ulegają one uwstecznieniu w tkankach przewodzących liścia. Poza tym w przypadku wystąpienia deficytu mikroskładnika na roślinach zastosowanie formy chelatowej daje możliwość bardzo szybkiego działania interwencyjnego, co w konsekwencji prowadzi do szybkiej likwidacji występujących objawów niedoborów. Przy stosowaniu form chelatowych mikroelementów należy pamiętać, że ich pobranie i efektywne wykorzystanie przez rośliny zależy od temperatury powietrza, która powinna mieścić się w granicach od 15 do 25 ºC.
Sole nieorganiczne mikroskładników, takie jak azotany, siarczany i chlorki w porównaniu do form chelatowych, mimo dobrej rozpuszczalności w wodzie, charakteryzują się wolniejszym i dodatkowo znacznie słabszym pobieraniem i wykorzystaniem przez rośliny. Poza tym stosowanie soli mikroelementów wymaga zastosowania zdecydowanie wyższej dawki mikroelementu, w odniesieniu do dawki, którą stosuje się w formie chelatu. Przy doglebowej aplikacji mikroskładników w formie soli nieorganicznych, w odniesieniu do form chelatowych, ulegają one w większym stopniu uwstecznieniu, stając się trudno dostępne lub niedostępne dla roślin lub też mogą ulegać wymyciu w głąb profilu glebowego.
