W uprawie rzepaku jarego nawożenie azotowe, zalecane w dawce 80 – 120 kg N/ha wnosi się w okresie wczesnowiosennym.
Rzepak jary do prawidłowego wzrostu i rozwoju wymaga przedsiewnego nawożenia przede wszystkim azotem, fosforem i potasem. Nawożenie rzepaku jarego jest o co najmniej 30% niższe niż w przypadku rzepaku ozimego, ponieważ daje on mniejsze plony i ma niższe potrzeby pokarmowe.
Przy spodziewanym plonie nasion na poziomie 2 – 2,5 t/ha, w zależności od zasobności gleby, nawożenie fosforem i potasem zalecane jest w dawce 40 – 60 kg P2O5/ha i 80 – 150 kg K2O. Nawożenie fosforowo-potasowe najczęściej stosuje się w okresie jesiennym (na glebach kompleksów pszennych). Z kolei na glebach kompleksów żytnich, ze względu na możliwość wymycia potasu w okresie jesienno-zimowym, zalecane jest stosowanie nawozów potasowych wiosną.
W uprawie rzepaku jarego, jako źródła azotu, fosforu i potasu, można przedsiewnie stosować pojedyncze nawozy azotowe, fosforowe i potasowe, bądź też nawozy wieloskładnikowe o proporcjach składników nawozowych dostosowanych do potrzeb pokarmowych tej rośliny. Z nawozów pojedynczych w uprawie rzepaku jarego dobrze sprawdzają się w przypadku nawozów fosforowych – superfosfaty granulowane, a w przypadku nawozów potasowych – sól potasowa 60%, najlepiej w formie granulowanej.
W początkowym okresie wzrostu rzepaku jarego zasadniczą rolę odgrywa fosfor, który warunkuje dobry rozwój systemu korzeniowego, zwiększając tym samym pobieranie wody i składników mineralnych. Poprawia również tolerancję roślin na niekorzystne warunki glebowo-klimatyczne oraz patogeny, a także na niskie temperatury, co jest związane z prawidłowym ukorzenieniem się roślin. Dlatego szczególnego znaczenia nabiera odpowiednie zaopatrzenie rzepaku jarego w fosfor w tym newralgicznym dla roślin okresie, szczególnie że niska temperatura gleby występująca wiosną w dużym stopniu ogranicza pobieranie tego składnika pokarmowego.
Z kolei potas uczestniczy w regulacji gospodarki wodnej rzepaku jarego, wpływając na turgor komórek i wiązek przewodzących oraz bierze udział w procesie otwierania i zamykania aparatów szparkowych, zapobiegając nadmiernemu wyparowywaniu wody z roślin. Zwiększa również odporność rzepaku jarego na stresy biotyczne i abiotyczne.
W uprawie rzepaku jarego nawożenie azotowe, zalecane w dawce 80 – 120 kg N/ha wnosi się w okresie wczesnowiosennym. W początkowych fazach rozwojowych rzepaku jarego dobre zaopatrzenie w azot warunkuje szybki wzrost masy roślinnej oraz powierzchni asymilacyjnej, co przekłada się na zwiększenie efektywności procesu fotosyntezy, a tym samym ilości tworzonych asymilatów.
W przypadku stanowiska po wymarzniętym czy zniszczonym w okresie zimowym rzepaku ozimym nie zaleca się nawożenia rzepaku jarego fosforem i potasem, oraz azotem w przypadku gdy wysiano wczesnowiosenną dawkę przed likwidacją plantacji rzepaku ozimego. Nawozy azotowe nie powinny być również stosowane w uprawie rzepaku jarego na torfach.
Poza dostarczeniem azotu, fosforu i potasu należy również zabezpieczyć rzepak jary w siarkę, magnez i mikroelementy. Na początku wegetacji istotne znaczenie w uprawie rzepaku jarego odgrywa aplikacja siarki, gdyż pierwiastek ten wpływa na poprawę efektywności wykorzystania azotu i fosforu z nawozów oraz korzystnie oddziałuje na optymalną zawartość potasu w roślinach. Dodatkowo siarka współdziała z azotem w budowaniu systemu odporności roślin na czynniki stresowe.
