Jak działa inhibitor ureazy w moczniku?

Zastosowanie inhibitora ureazy w moczniku granulowanym ma na celu ograniczenie strat azotu spowodowane ulatnianiem się amoniaku do atmosfery. Jak działa? Wyjaśniamy.

Inhibitora ureazy w moczniku granulowanym ma na celu ograniczenie strat azotu spowodowane ulatnianiem się amoniaku do atmosfery. Poza tym ma to  zwiększyć efektywność wykorzystania azotu nawozowego przez rośliny, ograniczając negatywny wpływ niewykorzystanego przez rośliny azotu na środowisko.

W środowisku glebowym mocznik, w odróżnieniu od innych nawozów azotowych, ulega hydrolizie pod wpływem enzymu ureazy wydzielanego przez bakterie i grzyby, której końcowym produktem są jony amonowe. Na glebach zasadowych może dochodzić do ulatniania się amoniaku w wyniku szybko postępujących przemian mocznika. Duże stężenie amoniaku powstające wokół granul może uszkadzać rośliny.

Inhibitor ureazy ma za zadanie kontrolowanie procesu hydrolizy mocznika, co polega na zmniejszeniu lub zahamowaniu aktywności ureazy, czyli enzymu katalizującego reakcję rozkładu mocznika do amoniaku i dwutlenku węgla. Enzym ten występuje w bakteriach, drożdżach i niektórych roślinach wyższych.

Szybkość ulatniania się amoniaku z nawozów na bazie mocznika bez inhibitora ureazy jest największa zaraz po ich wniesieniu do gleby. Większość strat azotu ma miejsce od 2 do 4 dni po zastosowaniu nawozów, a niekiedy wcześniej w przypadku gleb o wysokim pH.

Zastosowanie inhibitora ureazy w moczniku granulowanym ma więc za zadanie stabilizację azotu zawartego w nawozie oraz zmniejszenie strat wywołanych ulatnianiem się amoniaku. Wpływa również na wydłużenie czasu działania azotu nawozowego dla roślin, co skutkuje zwiększeniem efektywności nawożenia azotem.

Ważny jest także fakt, że dodatek inhibitora ureazy ogranicza straty azotu z rolnictwa, wpływając korzystnie na poprawę parametrów środowiska naturalnego. Wynika to z faktu, że jony amonowe mogą ulegać przemianie do azotanów, będących najbardziej mobilną formą azotu w glebie. Jony te przedostając się do wód powierzchniowych mogą przyczyniać się do ich zanieczyszczenia, a w skrajnych przypadkach przy dużej kumulacji składników biogennych do ich eutrofizacji.