Druga dawka azotu w rzepaku ozimym powinna być zastosowana na co najmniej 4 tygodnie przed kwitnieniem roślin.
W uprawie rzepaku ozimego bardzo ważne jest zachowanie odpowiedniego terminu aplikacji azotu. Zbyt późne nawożenie azotowe, a tym samym zbyt duża dostępność tego składnika w późniejszym okresie wzrostu roślin może:
- przyczynić się do zwiększenia podatności rzepaku na wyleganie,
- wpłynąć na opóźnienie i często przedłużenie kwitnienia roślin,
- prowadzić do nadmiernego rozwoju wegetatywnego, co skutkuje ograniczeniem zapylenia kwiatów, które są położone niżej,
- ograniczyć rozwój łuszczyn z uwagi na zbyt słaby dopływ do nich światła ,
- prowadzić do obniżenia plonowania roślin i pogorszenia parametrów jakościowych,
- w znacznym stopniu utrudnić zbiór.
W przypadku przedłużającej się zimy, względnie w sytuacji prognozowanego dłuższego braku opadów atmosferycznych, zastosowanie azotu nawet w postaci jednej większej dawki jest znacznie korzystniejsze niż podział dawki i aplikacja azotu zbyt późno, bądź też w warunkach, które nie sprzyjają pobieraniu tego makroskładnika.
W przypadku stosowania drugiej dawki azotu, analogicznie jak w przypadku pierwszej, istotny jest prawidłowy dobór aplikowanej formy tego składnika pokarmowego. Stąd też przy stosowaniu formy amidowej azotu, na przykład w postaci mocznika, nie można aplikować tego typu nawozów zbyt późno. Forma amidowa azotu, ze względu na dłuższy okres czasu niezbędny do jej uaktywnienia, tak aby stała się dostępna dla roślin, wymaga wcześniejszego zastosowania w porównaniu na przykład do saletry amonowej.
