Nieszkodliwe, bardziej praktyczne i oszczędne niż drut kolczasty, ogrodzenie elektryczne jest równie pewne i trwałe. Należy jednak traktować je jako kompletny “system” i zwrócić szczególną uwagę na zasadnicze punkty podczas jego doboru, montażu, uruchamiania i użytkowania. W końcu impulsy elektryczne wytwarzane przez elektryzator o wysokim napięciu (do kilkuset volt) są rozprowadzane wzdłuż przewodnika – drutu, plecionki, taśmy lub ogrodzenia z częstotliwością około 1 impulsu na sekundę. Wszystko musi więc być sprawne i odpowiednio dobrane.
W przypadku elektrycznego ogrodzenia pastwiska, prąd płynie od elektryzatora, następnie przez glebę do uziemienia, zaś stamtąd ponownie do elektrycznego ogrodzenia pastwiskowego. Gdy zwierzę dotknie do takiego ogrodzenia, zamyka obwód pomiędzy ogrodzeniem a ziemią i zostaje porażone krótkim i silnym, ale bezpiecznym impulsem. Aby skutecznie powstrzymać większość zwierząt przed ucieczką, zapewnia się w każdym punkcie ogrodzenia wartość napięcia wynoszącą ponad 2000V przy impulsie energii – 100 mJ.
Najważniejszą częścią ogrodzenia elektrycznego jest elektryzator. Może on być zasilany baterią, akumulatorem lub sieciowo, a nawet poprzez panele słoneczne. Przy wyborze przewodnika do ogrodzenia elektrycznego musimy pamiętać, aby miał on 3 główne cechy: widoczność, przewodność i odporność na korozję. Kiedy zwierzę zetknie się z przewodnikiem i dozna wstrząsu elektrycznego, natychmiast skojarzy to z przewodem lub taśmą, których właśnie dotknęło. Im bardziej będą widoczne, tym lepiej będą rozpoznane przez zwierzę i w konsekwencji granica obszaru zostanie ustalona.
Kolor niebieski jest w większości najbardziej widoczny dla zwierząt. Zwierzę musi się bać przewodnika, aby nie próbowało sprawdzić, czy energia jest nadal obecna. Dlatego należy używać najlepiej przewodu z miedzi (która jest najlepszym przewodnikiem energii) lub ze stali. Aby zapobiec korozji drutu miedziowego, musi on być pokryty cyną, a stalowy powinien być galwanizowany.
Częstą przyczyną zakłóceń w elektrycznym ogrodzeniu jest wadliwe funkcjonowanie izolatorów. Występuje na ogół, kiedy na skutek dłuższego tarcia drutu o izolatory, zmniejszyła się grubość ich warstwy izolacyjnej. Prąd może również odpływać przez mokre słupki i trawę, przez co ostatecznie słabnie napięcie wstrząsowe.
Istnieją dwa typy ogrodzeń elektrycznych: stałe i przenośne. Te pierwsze są przeznaczone do trwałego wygradzania terenów w porównaniu do tradycyjnych nieelektrycznych ogrodzeń. Stosowane systemy stałych ogrodzeń elektrycznych są bardziej ekonomiczne, łatwiejsze do montażu i obsługi, nie muszą to być ogrodzenia masywne. Na początku montażu, ważne są kontury pastwiska. W punktach narożnikowych należy instalować stabilne, grubsze słupki o średnicy około 20 cm, które mogą przejąć siłę naciągu drutów. Między nimi montuje się cienkie drążki pośrednie (co 7−8 m), których zadaniem jest utrzymanie stałego odstępu między każdym wzniosem przewodu. Mogą to być paliki z drewna, ale dobrej jakości i o małej średnicy, albo z włókna szklanego. Druty stałego ogrodzenia elektrycznego trzeba zaopatrzyć w elementy sprężynujące, które umożliwiają utrzymanie odpowiedniego naprężenia i równoważą skutki wahań temperatury.
Przenośne pastuchy zapewniają dużo większą elastyczność w stosowaniu ogrodzeń elektrycznych niż stałe. Dzięki zastosowaniu takich elementów, jak słupki polipropylenowe oraz zasilanie bateryjno−akumulatorowe elektryzatorów, ogrodzenia takie są łatwe w transporcie i montażu. Dużą ich zaletą jest również fakt, że baterie mogą być ładowane energią słoneczną.
Bardzo ważna jest prawidłowa izolacja ogrodzenia elektrycznego, aby wartość napięcia impulsu była jednakowa w każdym jego punkcie. Izolatory, które są przytwierdzone do słupków ogrodzenia, zapewniają ochronę przed upływami napięcia na skutek ewentualnego kontaktu drutu z drewnianymi słupkami.
Uziemienie ogrodzenia elektrycznego wykonywane jest najczęściej za pomocą metalowego pręta wbitego w glebę na głębokość powyżej 0,5 m w pobliżu elektryzatora. Taki uziom wbity w glebę stanowi część otwartego obwodu elektrycznego, który jest zamykany w momencie, gdy zwierzę dotknie przewodu (drutu).
Bydło należy do najłatwiejszych zwierząt do utrzymania w ogrodzeniu elektrycznym, ponieważ są stosunkowo powolne i przyzwyczajone do codziennego kontaktu z ludźmi. W przypadku bydła mlecznego można zastosować do ogrodzenia jeden drut Ø 2,5 mm lub taśmę o szerokości 10 mm na wysokości około 80 cm, zasilane energią impulsu około 0,25 J i napięciu 2000−3000 V.
