Pszenica ozima wymaga starannego nawożenia przedsiewnego, gdyż jest szczególnie wrażliwa na niedobór fosforu oraz średnio wrażliwa na niedobór potasu.
Fosfor i pots
Pszenica ozima z plonem ziarna na poziomie 5 t/ha i odpowiednią ilością słomy pobiera z gleby około 50 kg P2O5, 95 kg K2O i 20 kg MgO.
W uprawie pszenicy ozimej zalecane dawki nawozów fosforowych i potasowych mieszczą się najczęściej w przedziale od 90 do 110 kg P2O5 i od 125 do 145 kg K2O. Na glebach o niskiej zasobności w składniki pokarmowe dawki składników nawozowych należy zwiększyć dodatkowo o około 40 – 60 kg P2O5 i o około 30 – 50 kg K2O.
W celu określenia potrzeb nawozowych pszenicy ozimej fosforem i potasem należy wziąć pod uwagę nie tylko potrzeby pokarmowe rośliny, ale również zasobność gleby w przyswajalne formy tych składników pokarmowych. Ważne jest również uwzględnienie warunków pobierania fosforu i potasu z gleby, takich jak odczyn gleby i jej struktura, a także występowanie warstw zagęszczonych. Poza tym należy uwzględnić wartość nawozową resztek roślinnych oraz stosowanych nawozów naturalnych i organicznych.
Na glebach o średniej zasobności w przyswajalne formy fosforu i potasu bez wniesionego nawożenia organicznego, dawki składników nawozowych powinny odpowiadać potrzebom pokarmowym pszenicy.
Dawka w zależności od stanowiska
W przypadku gleb będących w dobrej kulturze nawożenie pszenicy ozimej można zmniejszyć o 20 – 25% w stosunku do potrzeb pokarmowych rośliny.
Z kolei na glebach, na którym zawartość fosforu i potasu znajduje się w górnych wartościach zasobności średniej nawożenie tymi składnikami pokarmowymi można zmniejszyć nawet o 50%. Jednak w tym przypadku ważne jest odpowiednie nawożenie rośliny następczej.
Nawożenie azotem
W okresie jesiennym pszenica ozima wykazuje niewielkie potrzeby pokarmowe w stosunku do azotu. Dlatego w uprawie tej rośliny na glebach znajdujących się w dobrej kulturze nie zaleca się stosowania tego makroskładnika w okresie jesiennym.
Przedsiewna aplikacja azotu może być stosowana przy spóźnionych siewach, gdy przyorano słomę i istnieje prawdopodobieństwo braku odpowiedniej ilości azotu do jej mineralizacji.
Azot powinien być również stosowany w przypadku występowania niskich jesiennych temperatur, które ograniczają mineralizację azotu glebowego oraz gdy przedplonem pszenicy ozimej było zboże uprawiane przy zastosowaniu niewielkich dawek azotu. Przedplony zbożowe pozostawiając na polu słomiaste resztki pożniwne o szerokim stosunku C:N wynoszącym 87:1, mogą przyczyniać się do wystąpienia niedoboru azotu dla rozwijających się siewek pszenicy. W powyższych przypadkach zalecana dawka azotu powinna wynosić 20 – 30 kg/ha.
