Glin stanowi realne zagrożenie dla roślin na glebach bardzo kwaśnych i kwaśnych. Toksyczny glin ogranicza dostępność wapnia i magnezu dla roślin.
Spadek pH gleby do 4,2 powoduje uwolnienie jonów glinu. Negatywny wpływ glinu na rośliny związany jest między innymi z wiązaniem przez ten pierwiastek jonów fosforanowych oraz jego niekorzystnym oddziaływaniem na dostępność dla roślin jonów wapnia i magnezu.
Zawartość glinu w roślinach zależy od pH gleby, gatunku i części rośliny, oraz jej stadium rozwojowego. Większe zawartości glinu występują w korzeniach niż w częściach nadziemnych, a liście zawierają więcej tego pierwiastka niż łodygi. W nasionach występują niewielkie ilości glinu.
Rośliny charakteryzują się różną wrażliwością na nadmiar tego pierwiastka w glebie. Do gatunków bardzo wrażliwych zalicza się: burak, gorczycę, jęczmień, pszenicę, len, sałatę i ogórek. Natomiast roślinami średnio wrażliwymi są: owies, groch, słonecznik i ziemniak. Małą wrażliwością na nadmiar glinu w środowisku wzrostu roślin cechuje się łubin, gryka i rzepa.
Podstawowym objawem toksyczności glinu jest zahamowanie wzrostu elongacyjnego korzeni, które stają się łamliwe. Dochodzi do ich grubienia i zmniejszenia ich liczby oraz brunatnienia stożków wzrostu korzeni i łodyg. Zahamowaniu ulegają podziały komórkowe, następuje uszkodzenie stożków wzrostu korzeni, osłabienie ich oddychania, a także ograniczenie przeżywalności flory bakteryjnej.
Zahamowanie rozwoju systemu korzeniowego wpływa na pogorszenie zaopatrzenia roślin w składniki pokarmowe oraz w wodę. Nadmiar glinu ogranicza pobieranie przez rośliny fosforu, potasu, magnezu i wapnia. Dlatego tez przy nadmiarze tego pierwiastka na roślinach obserwowane są często objawy niedoboru fosforu, takie jak występowanie małych ciemnozielonych liści, purpurowych łodyg czy zamierających końcówek liści, a także objawy niedoboru wapnia – skręcanie młodych liści oraz osłabienie wzrostu ogonków liściowych.
Wysokie stężenia glinu wpływają także na zahamowanie wielu procesów zachodzących w roślinie, w tym procesów oddychania, syntezy DNA oraz ograniczają aktywność enzymów proteolitycznych ścian komórkowych.
Szkodliwość glinu dla roślin zależy od stosowanego nawożenia. Wapnowanie gleb obniża jego negatywny wpływ na rośliny. Alkaliczne nawozy fosforowe wpływają albo na zwiększenie pH gleby i wytrącanie glinu w formie wodorotlenku, albo na wytrącenie glinu w postaci fosforanu, które może mieć miejsce zarówno w glebie, jak i na powierzchni korzeni czy też w korzeniach roslin. Prowadzi to do zmniejszenia pobierania tego pierwiastka przez rośliny. W przypadku stosowania superfosfatów może dochodzić do zwiększenia zawartości glinu w roślinach. Stosowanie nawozów azotowych amonowych, ze względu na ich wpływ na zakwaszenie gleby, prowadzi do zwiększenia pobierania glinu przez rośliny. Natomiast aplikacja nawozów saletrzanych nie wpływa na wzrost koncentracji glinu w roślinach.
