Prawidłowo prowadzona strategia uprawy roślin wymaga ścisłego określenia ich krytycznych faz rozwoju. W przypadku rzepaku ozimego wyróżnia się 5 faz krytycznych, a mianowicie wegetację jesienną, wiosenne ruszenie wegetacji, fazy rozwojowe aż do kwitnienia roślin, kwitnienie i dojrzewanie.
Rzepak powinien zakończyć wegetację jesienną wytwarzając od 6 do 8 liści wraz z zawiązkami pędów bocznych i kwiatów. Ważne jest również wytworzenie przez roślinę głębokiego i dużego systemu korzeniowego. W okresie jesiennej wegetacji rzepaku szyjka korzeniowa powinna osiągnąć 0,8–1 cm.
Niezbędnym warunkiem prawidłowego przygotowania rzepaku ozimego do spoczynku zimowego jest około 9–10 tygodniowa wegetacja roślin, kończąca się spadkiem temperatury poniżej +5ºC. W okresie tym ważne jest zapewnienie roślinom prawidłowych warunków do ich wzrostu. Dużą rolę odgrywa właściwa wilgotność gleby, dostępność dla roślin przyswajalnych form fosforu, potasu i magnezu oraz niewielkich ilości azotu. W okresie tym niewskazany jest nadmierny wzrost rzepaku ozimego, który prowadzi do wyniesienia pąka wierzchołkowego nad powierzchnię gleby, co stwarza warunki do jego przemarznięcia. Stąd też należy unikać zbyt gęstego siewu roślin oraz przenawożenia azotem.
Wiosenne ruszenie wegetacji rozpoczyna się w momencie, gdy średniodobowe temperatury przekraczają +5ºC. Dochodzi wówczas do odbudowy systemu korzeniowego oraz liści, które często uległy uszkodzeniom mrozowym. W okresie tym optymalna obsada roślin zawiera się w przedziale od 35 do 70 sztuk na m2.
Następujący po tym dwumiesięczny okres do kwitnienia roślin dotyczy dynamicznego przyrostu biomasy rzepaku ozimego. Czynnikiem w zasadniczy sposób ograniczającym wzrost roślin jest nieodpowiednia ilość opadów atmosferycznych oraz niedobór makroskładników, w tym przede wszystkim potasu i azotu.
Trzytygodniowa faza kwitnienia rzepaku ozimego charakteryzuje się znaczną konkurencją o cukry pomiędzy pędami głównymi a bocznymi rośliny oraz kwiatami i łuszczynami. Z kolei w okresie dojrzewania roślin dochodzi do ustalenia się końcowej liczby łuszczyn na roślinie, nasion w łuszczynie, a także indywidualnej masy nasion.
