Mangan jest niezbędnym mikroelementem w żywieniu roślin. Pierwiastek ten stanowi regulator i stymulator wzrostu roślin oraz jest aktywatorem wielu procesów enzymatycznych. Uczestniczy w fotosyntezie i oddychaniu, a także w procesach związanych z przyswajaniem azotu i tworzeniem białek.
Łącznie z żelazem odpowiada za redukcję azotanów. Mangan uczestniczy w produkcji lignin, wchodzących w skład ściany komórkowej, tym samym wpływając na sztywność i odporność mechaniczną liści, łodyg i korzeni. Zapewnia trwałość chlorofilu, w związku z tym przy niedoborze tego składnika dochodzi do jego rozpadu pod wpływem silnego światła. Największym zapotrzebowaniem na ten pierwiastek charakteryzują się rośliny w najmłodszych stadiach rozwojowych oraz intensywnie rosnące liście, a także nasiona i owoce.
Objawy niedoboru manganu w roślinach
Niedobór tego mikroskładnika prowadzi do obniżenia ogólnej kondycji roślin oraz wpływa na zaburzenie prawidłowego wzrostu i rozwoju, a także na wystąpienie wielu chorób fizjologicznych, między innymi szarej plamistości owsa. Obniża również odporność zbóż na zgorzel podstawy źdźbła. Deficyt manganu prowadzi do ograniczenia pobierania ditlenku węgla w fotosyntezie, co zmniejsza intensywność tego procesu i skutkuje ograniczeniem produkcji cukrów. Roślinami najbardziej wrażliwymi na niedobór manganu są: owies, pszenica, kukurydza, sorgo, bawełna, buraki cukrowe i ziemniaki.
Objawy niedoboru ujawniają się na młodych, ale już w pełni rozwiniętych liściach. Między nerwami widoczne są wówczas punktowe chlorotyczne plamki (cętkowana chloroza), które rozrastają się w kierunku nerwów blaszki liściowej. Przy pogłębiającym się niedoborze tego składnika dochodzi do przekształcania się chloroz w nekrozy, co prowadzi do stopniowego niszczenia liści. W stadium zaawansowanym blaszka liściowa przyjmuje marmurkowatą strukturę oraz widoczne jest jej zagięcie do środka wzdłuż nerwu środkowego. W warunkach polowych objawy niedoboru manganu widoczne są szczególnie u owsa, buraka cukrowego, ziemniaka, grochu, fasoli, kapusty oraz u niektórych drzew owocowych, takich jak jabłoń, śliwa, wiśnia, morela czy brzoskwinia.
