Wykorzystanie kukurydzy jako przedplonu zależy głównie od tego, czy jest ona uprawiana na kiszonkę czy też na ziarno.
Uprawa kukurydzy na kiszonkę umożliwia wykorzystanie stanowiska po jej uprawie, szczególnie dla uprawy zbóż ozimych. Mniejsza ilość resztek pożniwnych pozostawionych na polu daje szansę ich szybkiej mineralizacji, nie stwarzając problemów ich zagospodarowania.
W przypadku uprawy kukurydzy na ziarno stanowisko po uprawie tej rośliny może być wykorzystane jako przedplon dla pszenicy ozimej, która siana jest w terminie opóźnionym. Jednakże w tym przypadku na polu pozostaje duża ilość resztek pożniwnych (od 8 do 10 t na powierzchni 1 ha), co może stwarzać trudności z ich zagospodarowaniem, a tym samym przygotowaniem stanowiska dla rośliny następczej.
Aby umożliwić siew rośliny następczej ważne jest dobre rozdrobnienie słomy najlepiej na fragmenty o wielkości nie większej niż 6 – 8 cm oraz dokładne jej wymieszanie z glebą. Aby przyspieszyć proces mineralizacji słomy dobrze jest zastosować niewielką ilość azotu, w granicach od 4 do 10 kg N/ha. Należy jednak pamiętać, że przy mineralizacji znacznych ilości słomy może dojść do wydzielania się do środowiska glebowego substancji, które mogą hamować wzrost siewek rośliny następczej.
Pozostawiona na polu słoma kukurydziana jest cennym źródłem składników mineralnych, w tym między innymi potasu, azotu, fosforu, magnezu, wapnia oraz mikroelementów. Stanowi również źródło węgla organicznego. W resztkach pożniwnych po zbiorze kukurydzy na ziarno skumulowane jest około 200 kg potasu.
Największe ilości składników pokarmowych uwalniają się ze słomy w pierwszym roku po jej przeoraniu, niemniej jednak proces ten trwa nawet do 3 – 4 lat po zastosowaniu słomy kukurydzianej.
Ze względu na pozostawioną na polu dużą masę twardych resztek pożniwnych, które charakteryzują się dłuższym okresem rozkładu, nie stanowi ona również dobrego przedplonu dla roślin okopowych, przede wszystkim ziemniaka.
Wykorzystanie kukurydzy jako rośliny przedplonowej niesie za sobą też pewne niebezpieczeństwa, bowiem może prowadzić do rozwoju chorób grzybowych, zwłaszcza w przypadku siewu zbóż jako roślin następczych. Zagrożeniem może być także obecność w glebie pozostałości herbicydów wykorzystywanych w ochronie kukurydzy, co jest ważne zwłaszcza w uprawie roślin na nie wrażliwych, w szczególności buraka cukrowego. Występujące w glebie po uprawie kukurydzy sulfonylomoczniki mogą dla przykładu przyczyniać się do zahamowania rozwoju rośliny następczej.
