Wyczyniec polny już w latach 60. XX wieku intensywnie zachwaszczał nasze pola. Dziś na dobre zagościł w uprawach. Przeżyje nawet w temperaturze -27°C.
Wyczyniec polny (Alopecurus myosuroides), ang.: black-grass, mouse foxtail, potocznie: lisi ogon, czarna traw, mysia trawa. Rodzina: Poaceae (wiechlinowate). Roślina roczna czasami dwuletnia, ozima i jara.
Wschodzi jesienią od września i wiosną do maja, kwitnienie od maja do sierpnia. Rośnie na wysokość 20-80 cm. Rozmnażanie z ziarniaków. Produktywność jednej rośliny to 40-400 a nawet do 2 tys. ziarniaków, które zachowują żywotność od 3 do 10 lat.
Występowanie i szkodliwość
Pospolity chwast zbóż ozimych i jarych oraz coraz częściej rzepaku ozimego i jarego. Może występować w buraku cukrowym, kukurydzy i roślinach bobowatych, np. bobiku.
Ekonomiczny próg szkodliwości tego gatunku w zbożach został ustalony na poziomie 10-15 roślin na 1 m2, natomiast w innych roślinach rolniczych (np. rzepaku), przyjmuje się, że próg ten wynosi 25-30 roślin na 1 m2.
Czy wiesz, że
Nazwy rodzajowej Alopecurus, używano już w starożytności. Wywodzi się od greckich słów alopex – lis i oura – ogon, stąd też angielska czy polska nazwa zwyczajowa tego gatunku to lisi ogon.
Nasiona wyczyńca polnego są fotoblastycznie dodatnie, czyli reagują na impuls świetlny szybkim kiełkowaniem. Masowo kiełkują już z głębokości 0-2,5 cm (chociaż potrafią skiełkować z głębokości nawet 8-10 cm) w momencie, gdy gleba osiągnie temperaturę min. 3-5°C (nierzadko kiełkują już w temperaturze 0°C).
Wyczyniec polny preferuje gleby lekko kwaśne do obojętnych, ciężkie, zwięzłe i gliniaste oraz rędziny, zasobne w składniki pokarmowe, wilgotne do umiarkowanie wilgotnych.
Wyczyniec polny jest gatunkiem wskaźnikowym gleb o wysokim poziomie wód gruntowych, zasobnych w węglan wapnia, azot i fosfor.
Wyczyniec polny jest bardzo odporny na mróz. Dobrze ukorzenione i rozkrzewione rośliny wytrzymują spadki temperatury do -27 °C.
Gatunek ten został zawleczony z Europy do Ameryki Płn. i Australii, gdzie obecnie posiada status rośliny inwazyjnej. Natomiast w Polsce pierwsze większe skupiska tego gatunku pojawiły się pod koniec lat 60-tych ubiegłego wieku na polach zlokalizowanych na Kujawach oraz na początku lat 80-tych ubiegłego wieku na Żuławach Wiślanych.
