Rzepak ozimy wykazuje duże potrzeby pokarmowe. Zadaniem nawożenia przedsiewnego jest umożliwienie roślinie zbudowania przed zimą odpowiednio dużej i dobrze odżywionej rozety.
Zadaniem nawożenia przedsiewnego, oprócz umożliwienia zbudowania właściwie rozwiniętej rozety przed zimą, jest również dostarczenie do gleby takich ilości fosforu, potasu i magnezu, aby nie ograniczały one plonu rzepaku nie tylko w okresie wegetacji jesiennej, ale również na wiosnę.
Nawożenie fosforowo-potasowe powinno doprowadzić zasobność gleby w przyswajalne formy tych składników pokarmowych do co najmniej górnego zakresu poziomu średniego.
Przy podwyższonej zasobności w składniki pokarmowe, w celu uzyskania plonu nasion rzepaku na poziomie 4 – 5 ton z ha, wskazane jest nawożenie potasowe w dawce od 140 do 180 kg K2O/ha i nawożenie fosforowe w ilości od 80 do 110 kg P2O5/ha.
Nawożenie rzepaku ozimego potasem można wnosić w dwóch dawkach, z czego pierwszą w ilości około 1/2 – ¾ należy aplikować przedsiewne, a 1/2 – 1/4 powinno się wnosić późną jesienią, bądź też wczesną wiosną.
W przypadku gleb o niskiej zasobności w składniki pokarmowe nawożenie mineralne powinno być zwiększone o około 25 – 50% w odniesieniu do potrzeb rośliny. W przypadku uprawy rzepaku ozimego na glebie lekkiej powinna ona być doprowadzona do zasobności na poziomie klasy wysokiej.
Przed siewem rzepaku ozimego zasobność gleby w fosfor powinna mieścić się przynajmniej w przedziale od 14 do 15 mg P2O5/100 g gleby (górny zakres zasobności średniej), a najkorzystniej aby była wysoka na poziomie około 18 mg P2O5/100 g gleby. Przy takiej zasobności gleby możliwe jest w znacznym stopniu ograniczenie nawożenia mineralnego fosforem.
W przypadku uprawy rzepaku na glebach o niskiej zasobności w magnez nawożenie jesienne tym składnikiem pokarmowym powinno być traktowane jako podstawowe, które należy zastosować przed siewem, bądź też po wschodach rzepaku.
