W uprawie buraka cukrowego istotne znaczenie odgrywa prawidłowe nawożenie fosforowe i potasowe. Przy plonie na poziomie 40 t korzeni z odpowiednią masą liści burak cukrowy pobiera około 60 – 80 kg fosforu z 1 ha.
Nawożenie fosforem
W uprawie tej rośliny nawożenie fosforowe w dużym stopniu zależy od zasobności gleby w ten składnik pokarmowy i mieści się w przedziale od 20 do 100 kg P2O5/ha. W uprawie buraka cukrowego na glebach ubogich w fosfor zalecane jest stosowanie wyższych dawek fosforu w celu zwiększenia zasobności gleby.
Nawozy fosforowe dobrze jest stosować przedsiewnie w okresie jesiennym, co zabezpiecza zasoby fosforu w głębszych warstwach gleby, umożliwiając jego wykorzystanie przez rośliny w okresie największego zapotrzebowania buraka cukrowego na ten składnik pokarmowy, czyli w czasie rozwoju korzenia spichrzowego.
W przypadku konieczności aplikacji fosforu w okresie wiosennym, nawozy fosforowe należy wnieść na około 2 tygodnie przed siewem buraków. Wcześniejsze nawożenie fosforowe jest podyktowane tym, iż kiełki buraka cukrowego odznaczają się dużą wrażliwością na stężone roztwory glebowe.
Nawożenie potasem
Burak cukrowy charakteryzuje się dużymi potrzebach pokarmowymi w stosunku do potasu. Zalecane dawki tego składnika nawozowego w uprawie buraka w zależności od zasobności gleby wynoszą od 60 do 140 kg K2O/ha. Optymalne zaopatrzenie buraka cukrowego w potas przyczynia się do zwiększenia plonu korzeni oraz wzrostu koncentracji cukru w korzeniu, ponieważ pierwiastek ten warunkuje aktywację enzymów odpowiedzialnych za odprowadzanie asymilatów z liści do korzeni buraka.
Nawozy potasowe należy aplikować jesienią. Niekiedy na glebach lżejszych potas można zastosować w okresie wiosennym, jednak należy wówczas zwrócić szczególną uwagę na możliwość nadmiernego zasolenia gleby, szczególnie przy stosowaniu soli niskoprocentowych.
Nawożenie azotem
W nawożeniu buraka cukrowego dawka azotu, obejmująca zarówno azot nawozowy, jak i ten pozostawiony po przedplonie, nie powinna być wyższa niż 160 kg/ha. Azot stosowany jest przedsiewnie oraz pogłównie. Przy ustalaniu dawki azotu w uprawie buraka cukrowego ważne jest uwzględnienie maksymalizacji plonu cukru a nie plonu korzeni. W przypadku uprawy roślin na stanowiskach nawożonych obornikiem dawka azotu powinna mieścić się w zakresie od 100 – 120 kg N/ha, a bez obornika – 140 – 160 kg N/ha.
Wyższe dawki azotu nie wpływają na wzrost plonu cukru. W uprawie buraka cukrowego niewskazane jest przenawożenie azotem, ponieważ prowadzi to do pogorszenia parametrów jakościowych korzeni, wpływając między innymi na gromadzenie w korzeniach składników melasotwórczych. W takich warunkach burak charakteryzuje się większą podatnością na choroby grzybowe. Natomiast w sytuacji zbyt niskich dawek zastosowanego azotu dochodzi do zmniejszenia zawartość chlorofilu, szczególnie w liściach starszych, co wiąże się z osłabieniem aktywności fotosyntetycznej roślin, w konsekwencji obniżając uzyskane plony korzeni buraka cukrowego.
W uprawie buraka cukrowego poza dawką azotu ważny jest również termin ich stosowania. Zbyt późna aplikacja pogłównej dawki azotu (na przełomie III dekady maja i I dekady czerwca), zwłaszcza przy niskich opadach atmosferycznych, w znacznym stopniu ogranicza pobieranie tego składnika pokarmowego przez system korzeniowy roślin. W przypadku azotu zalegającego w glebie dochodzi do wytworzenia przez rośliny krótkich i silnie rozwidlonych korzeni spichrzowych, jak również płytko sięgających korzeni sorbujących. Uniemożliwia to burakowi korzystanie z wody i składników pokarmowych, które znajdują się w niższych warstwach gleby. W rezultacie wpływa to na obniżenie plonu korzeni, a także prowadzi do pogorszenia jego parametrów jakościowych. W takich warunkach korzenie buraka cukrowego zawierają mniejsze ilości sacharozy oraz większe ilości niebiałkowych form azotu, a także potasu i sodu.
Magnez i siarka
Poza odpowiednim zaopatrzeniem buraka cukrowego w azot, fosfor i potas ważną rolę odgrywa również nawożenie roślin magnezem i siarką, a w przypadku mikroelementów borem. Aplikacja magnezu i siarki zwiększa efektywność wykorzystania azotu przez rośliny. Z kolei bor odgrywa zasadniczą rolę w transporcie cukrów z liści do korzenia spichrzowego, co pozwala na uzyskanie lepszych parametrów polaryzacji. Zwiększa również odporność buraka cukrowego na choroby grzybowe.
