Kukurydza bardzo dobrze wykorzystuje składniki pokarmowe z gnojowicy. Gnojowicę na glebach lżejszych najlepiej stosować w okresie wczesnowiosennym. Gnojowicę musimy dokładnie wymieszać z glebą.
Kukurydza bardzo dobrze wykorzystuje składniki pokarmowe z nawozów naturalnych. Ich stosowanie zalecane jest na glebach lżejszych, które zawierają małą ilość związków próchnicznych. Poza tym stosowanie nawozów naturalnych jest bardzo ważne, ponieważ uprawa kukurydzy powoduje duże ubytki materii organicznej w glebie, prowadząc po pewnym czasie do jej zubożenia.
Regularne stosowanie nawozów naturalnych przyczynia się do poprawy właściwości gleby oraz umożliwia uzupełnienie strat materii organicznej. Gleba staje się bogatsza nie tylko w składniki mineralne, ale również w pożyteczną mikroflorę glebową. Ma także zdolność magazynowania większych ilości wody, co zabezpiecza kukurydzę przed jej okresowymi niedoborami.
Kukurydza bardzo dobrze wykorzystuje składniki pokarmowe z gnojowicy. Nawozowe działanie gnojowicy jest dużo szybsze niż działanie obornika, ponieważ większość substancji nawozowych znajduje się w formie mineralnej.
Gnojowicę na glebach lżejszych najlepiej stosować w okresie wczesnowiosennym. Należy jednak pamiętać, że podczas wiosennego stosowania gnojowicy trzeba uważać, aby aplikacja tego nawozu nie przyczyniła się do pogorszenia wschodów roślin, lub też wypadania młodych siewek kukurydzy.
Stosowanie gnojowicy wymaga dokładnego wymieszania z glebą, ponieważ ponad połowa azotu obecnego w gnojowicy występuje w formie amonowej, która jest bardzo podatna na ulatnianie się w postaci amoniaku. Szacuje się, że straty azotu podczas aplikacji gnojowicy mogą sięgać od 7 do nawet 30%, w zależności od temperatury oraz terminu i techniki stosowania nawozu.
Aby w jak największym stopniu ograniczyć straty azotu gnojowicę należy stosować podczas pochmurnej lub deszczowej pogody, przy niskich temperaturach powietrza. Gnojowicy nie należy aplikować na gleby zamarznięte, a także na terenach, które odznaczają się dużymi spadkami, gdyż może to doprowadzić do spływu powierzchniowego. Nawozu tego nie powinno się również stosować na glebach słabo przepuszczalnych i zbyt wilgotnych.
W celu ograniczenia strat azotu z gnojowicy można stosować dostępne na rynku inhibitory nitryfikacji, które dzięki ograniczeniu strat azotu zwiększają efektywność jego wykorzystania z nawozu. Stosowanie stabilizatora azotu zapewnia dostępność odpowiedniej ilości azotu w kluczowych fazach wzrostu kukurydzy, co umożliwia wykorzystanie pełnego potencjału plonowania roślin, wpływając na wyższy plon i większą zawartość białka w kukurydzy. Duże znaczenie odgrywa również ilość zużywanej wody w hodowli, która nie tylko ma istotną rolę w utrzymaniu higieny zwierząt, ale także ogranicza straty azotu.
Dobór dawki gnojowicy do nawożenia kukurydzy uzależniony jest od zawartości składników mineralnych w nawozie, który z kolei zależy między innymi od struktury stada, a także systemu żywienia zwierząt. Za bezpieczną dla młodych roślin wiosenną dawkę gnojowicy przyjmuje się na poziomie od 20 do 30 m3/ha. Średnio 1 m3 gnojowicy stanowi źródło 4 kg azotu, 3 kg fosforu (P2O5), 4 kg potasu (K2O), 3 kg wapnia oraz 1 kg magnezu (MgO). Nieco wyższe średnie zawartości azotu i potasu występują w gnojowicy bydlęcej, a fosforu i wapnia w gnojowicy trzody chlewnej.
Wykorzystanie fosforu i potasu z gnojowicy jest zbliżone do wykorzystania tych makroskładników z nawozów mineralnych. Dlatego też te składniki pokarmowe odejmuje się w całości od zalecanej dawki nawozów mineralnych pod kukurydzę. Z kolei w przypadku azotu, jego uwalnianie się z gnojowicy trwa około 2 lat. Gnojowica poza makroelementami zawiera również mikroelementy, takie jak mangan, cynk, bor, miedź i molibden.
