Poza borem, mikroelementami istotnymi w uprawie rzepaku są mangan, cynk, miedź i molibden.
W uprawie rzepaku, poza makroelementami, ważną rolę odgrywa odpowiednie zaopatrzenie roślin w mikroelementy, które wpływają również na zwiększenie efektywności wykorzystania makroelementów z nawozów mineralnych. Skutkuje to nie tylko uzyskaniem wyższych plonów nasion rzepaku, ale również lepszymi parametrami jakościowymi, w tym wyższą zawartością tłuszczu. Poza borem, mikroelementami istotnymi w uprawie rzepaku są mangan, cynk, miedź i molibden.
Przy ocenie potrzeb dokarmiania rzepaku mikroelementami należy brać pod uwagę odczyn gleby, na której uprawiane są rośliny. Większość mikroelementów wykazuje dobrą przyswajalność dla rzepaku przy pH w granicach od 5,6 do 7. Wyjątek stanowi molibden, dla którego najlepsza dostępność ma miejsce w glebach o odczynie zasadowym.
Ważny mangan, miedź i cynk dla rzepaku
Mangan wpływa na plonowanie roślin, ponieważ bierze udział w procesie fotosyntezy, odpowiadając za syntezę chlorofilu oraz stymuluje wzrost nowych komórek. Wpływa na poprawę parametrów jakościowych, gdyż bierze udział we włączaniu azotu w związki białkowe. Bardzo ważną funkcją manganu, szczególnie w okresie wczesnowiosennym, jest zwiększanie odporności rzepaku ozimego na niskie temperatury i przemarzanie, co wiąże się z jego korzystnym oddziaływaniem na syntezę cukrów. Mangan zwiększa pobieranie wody i składników mineralnych przez rzepak, ponieważ wpływa na rozwój systemu korzeniowego roślin, głównie poprzez oddziaływanie na rozwój korzeni bocznych.
W przypadku niedoboru manganu dochodzi do spadku ogólnej kondycji roślin. Dochodzi również do zmniejszenia ilości łuszczyn rzepaku, co redukuje plon nasion. Deficyt manganu wpływa również na pogorszenie jakości nasion, gdyż przy niedoborze tego mikroelementu zmniejszeniu ulega zawartość tłuszczu w nasionach rzepaku.
W uprawie rzepaku ozimego cynk wpływa na prawidłowe zawiązywanie kwiatów i łuszczyn przez roślinę, co skutkuje poprawą plonowania roślin. Podobnie miedź zwiększa plonowanie roślin oraz wpływa na poprawę parametrów jakościowych nasion rzepaku, poprzez zwiększenie zawartości tłuszczu w nasionach.
Nie zapominaj o molibdenie
Molibden wpływa na wzrost rzepaku oraz jego parametry jakościowe, między innymi poprzez zwiększenie odporności roślin na suszę i choroby. Aplikacja molibdenu w uprawie rzepaku ozimego zwiększa wytrzymałość roślin na niskie temperatury poprzez redukcję pobranych przez rzepak azotanów. Niedobór molibdenu u rzepaku objawia się pękaniem blaszki liściowej oraz zaburzeniami we wzroście roślin, pomimo ich dobrego zaopatrzenia w azot. Przy deficycie tego mikroelementu dochodzi do bielenia głównych nerwów liściowych, a także łyżeczkowatego wygięcia ku górze blaszki liściowej.
Jak dokarmiać rzepak ozimy
Wiosną, przy bardzo intensywnym wzroście rzepaku zabiegi dokarmiania dolistnego mikroelementami zalecane są od fazy rozety liściowej do fazy formowania pędu głównego oraz w fazie pąkowania roślin. Efektywność dokarmiania dolistnego rzepaku mikroelementami jest uzależniona nie tylko od terminu wykonania zabiegu, ale również od doboru odpowiedniego preparatu, w tym formy występowania w nim mikroskładników.
Należy podkreślić, że formy chelatowe mikroelementów charakteryzują się dobrą rozpuszczalnością w wodzie i dużą lepszą dostępnością dla roślin, w porównaniu do soli mikroelementów. Cząsteczki chelatów przez to, że są obojętne chemicznie, nie ulegają uwstecznieniu w tkankach liścia i są w całości wykorzystane przez rzepak. W przypadku stosowania form chelatowych ważne jest, że roślina ma możliwość pobierania mikroskładnika zarówno w postaci uwolnionego z połączenia chelatowego jonu, jak i w formie całego chelatu.
W okresie wczesnowiosennym możliwość stosowania form chelatowych mikroelementów jest ściśle uzależniona od temperatury powietrza. Należy pamiętać, że formy chelatowe wymagają do efektywnego działania wyższych temperatur, niż formy siarczanowe mikroelementów. Dlatego też w okresie wczesnowiosennym zalecane jest stosowanie mikroelementów do dokarmiania dolistnego rzepaku ozimego w formie soli (siarczanów), zaś w późniejszym okresie przy wyższych temperaturach powietrza lepsze działanie wykazują mikroelementy w formie łatwo pobieranych przez roślinę chelatów.
