Dokarmianie dolistne rzepaku ozimego mikroelementami stanowi istotny element prawidłowo prowadzonej strategii nawożenia tej rośliny. Jest to o tyle ważne, iż standardowo prowadzona regulacja odczynu gleby w uprawie tej rośliny przyczynia się do ograniczenia dostępności większości mikroskładników.
W uprawie rzepaku ozimego dokarmianie dolistne mikroelementami w okresie jesiennym, szczególnie borem, manganem i molibdenem zalecane jest w fazie 5 – 6 liścia, co warunkuje prawidłowy rozwój roślin, a także wpływa na ich lepsze przezimowanie.
Rzepak do wytworzenia tony ziarna z odpowiednią ilością słomy potrzebuje około 100 g manganu, 60 – 150 g cynku, 60 g boru, 10 – 40 g miedzi oraz 1 – 2 g molibdenu. W praktyce rolniczej rzepak wymaga głównie dokarmiania borem, który odpowiada za budowę ścian komórkowych, ogranicza pękanie łodyg w okresie wiosennym, co prowadzi do pogorszenia transportu składników pokarmowych w roślinie, a także może być miejscem wnikania chorobotwórczych patogenów. Prawidłowe odżywienie rzepaku borem reguluje gospodarkę wapniową i wodną roślin, jak również zwiększa efektywność ich nawożenia azotem, fosforem, potasem i magnezem.
W okresie jesiennym należy również zadbać o odżywienie rzepaku manganem i molibdenem, jak też cynkiem i miedzią. Korzystne działanie manganu polega na jego wpływie na rozwój systemu korzeniowego rzepaku, głównie dzięki rozwojowi korzeni bocznych, co w znacznym stopniu zwiększa powierzchnię chłonną korzeni i tym samym gwarantuje lepsze pobieranie wody i składników mineralnych. Molibden zastosowany w okresie jesiennej wegetacji roślin wpływa na zwiększenie ich mrozoodporności. Dodatkowo zwiększa odporność rzepaku na choroby, suszę i niskie temperatury występujące w okresie jesiennej wegetacji. W uprawie rzepaku ważną rolę odgrywa również odpowiednie zaopatrzenie roślin w cynk. Zastosowanie tego mikroskładnika w okresie jesiennym korzystnie wpływa na tworzenie lignin, odgrywających istotną rolę w budowie ściany komórkowej, tym samym zwiększając odporność rzepaku na ataki ze strony patogenów.
Do dokarmiania rzepaku ozimego mikroelementami można stosować nawozy zawierające składniki nawozowe w postaci soli (siarczanów i chlorków) oraz tlenków, jak również te, w których nośnikiem mikroskładnika są chelaty. Podczas wyboru nawozu mikroelementowego do aplikacji w okresie jesiennym należy wziąć pod uwagę fakt, że sole techniczne i tlenki wykazują skuteczność działania bez względu na temperaturę, natomiast najwyższa efektywność stosowania chelatów ma miejsce w temperaturze od 15 do 25ºC. Analogicznie przy ustalaniu dawki nawozu mikroelementowego należy uwzględnić formę chemiczną, w jakiej znajduje się składnik nawozowy. Najwyższe dawki mikroskładników należy aplikować, gdy znajdują się one w formie tlenkowej, a następnie w formie siarczanów i chelatów.
