Suszony wywar gorzelniany (DDGS) jest produktem ubocznym przemysłu spirytusowego. W handlu, ma postać sypką, głównie w formie płatków lub peletu. W dawkach dla bydła mięsnego DDGS może być paszą alternatywną i skutecznie zastępować poekstrakcyjne śruty (rzepakowa, sojowa), makuchy, suszone młóto lub kukurydzę.
Wartość pokarmowa wywaru gorzelnianego jest wysoka, głównie dzięki znacznej ilości białka (powyżej 24%) oraz dużej zawartości aminokwasów niezbędnych, szczególnie lizyny, metioniny z cystyną, tryptofanu i treoniny. Cennym składnikiem DDGS są także witaminy z grupy B, witamina A i E oraz mikroelementy: cynk, mangan, miedź, żelazo i selen.
Porównując skład chemiczny DDGS można stwierdzić, że jest to produkt, który pod względem zawartości białka wykazuje podobieństwo do poekstrakcyjnej śruty rzepakowej, pod względem zawartości metioniny – do drożdży i poekstrakcyjnej śruty sojowej, zaś pod względem zawartości treoniny – do makuchów rzepakowych. Zawiera natomiast mało lizyny i tryptofanu, podobnie jak ziarna owsa i nasiona słonecznika. W porównaniu z surowcem wyjściowym dostępność aminokwasów z DDGS może być nieco niższa, co w szczególności dotyczy lizyny. Według szeregu autorów przydatnym wskaźnikiem przyswajalności tego aminokwasu może być kolor suszonego wywaru. Wykazano, że jasna, złocista barwa DDGS jest związana z dostępnością lizyny, przekraczającą 80%, w przypadku koloru ciemnobrązowego i zapachu dymnego (na skutek zbyt wysokiej temperatury suszenia), dostępność lizyny jest niższa i może spaść poniżej 60%. W takich przypadku wskazana jest suplementacja aminokwasami syntetycznymi.
Białko DDGS charakteryzuje się powolnym rozkładem w żwaczu, co sprawia, że świetnie komponuje się z paszami o szybszym rozkładzie, jak zielonki, sianokiszonki lub kiszonka z kukurydzy. Powolny proces rozkładu powoduje również, że jest ono trawione w dalszych odcinkach przewodu pokarmowego, co zwiększa wykorzystanie białek i innych związków azotowych. W ten sposób ograniczane zostają straty białek podczas szybkiej przemiany tego składnika do amoniaku, a następnie do mocznika wydalanego z moczem. Wyniki badań wskazują, że straty białka podczas żywienia wywarem są niższe niż przy stosowaniu śruty sojowej. Na uwagę zasługuje również tłuszcz w DDGS. Zawiera on sporo nienasyconych kwasów tłuszczowych, w tym głównie kwasu linolowego, co przekłada się na jakość produktów pochodzenia zwierzęcego, w tym mięsa.
Wywary zbożowe są dobrym źródłem przyswajalnego fosforu, co prawdopodobnie spowodowane jest działaniem fitazy wytwarzanej przez drożdże podczas procesu fermentacji alkoholowej. Jak wykazano doświadczalnie, przyswajalność fosforu z DDGS zbożowego może sięgać nawet 50%. Dla porównania, przyswajalność tego pierwiastka z ziarna kukurydzy sięga ok. 30%. Fakt ten wskazuje na możliwość mniejszego zużycia fosforanów paszowych w mieszankach zawierających w składzie suszone wywary, dzięki czemu obniżone zostaje wydalanie fosforu do środowiska.
W porównaniu do ziarna kukurydzy, suszony wywar ma wyższą zawartość wapnia, fosforu i siarki. Z powodu kompletnej fermentacji w trakcie produkcji, zawartość tłuszczu, aminokwasów, soli mineralnych oraz witamin w wywarach jest 2-3 krotnie wyższa niż w ziarnie zbóż.
DDGS jest dobrą paszą energetyczno-białkową, przydatną do żywienia zarówno bydła mlecznego, jak i mięsnego. Charakteryzuje się dobrą smakowitością oraz zapachem świeżego chleba. Zwierzęta chętnie ją pobierają. W dawkach dla bydła mięsnego wywar z powodzeniem może być stosowany jako bezpośredni dodatek do pasz typu TMR. Zalecane dawki to 25-35% s.m. dawki pokarmowej, lub maksymalnie 4-5 kg DDGS dziennie na sztukę, pod warunkiem prawidłowego zbilansowania dawki. Układając dawkę pokarmową z udziałem DDGS należy pamiętać o dużej zmienności jego wartości pokarmowej. Z tych względów wskazana jest każdorazowa kontrola składu chemicznego kupowanych DDGS-ów. Zmiany w wartości pokarmowej mogą zależeć od jakości zbóż użytych do destylacji, odmiennych warunków uprawy czy zastosowanej technologii przetwarzania. Istotne znaczenie ma także zastosowana metoda procesu, w tym typ drożdży, efektywność destylacji i fermentacji, temperatura suszenia oraz ilość części rozpuszczalnych domieszanych do suchego materiału. Największe różnice dotyczą zawartości strawnej lizyny oraz strawnego fosforu.
Według badań przeprowadzonych w Instytucie Zootechniki-PIB w Krakowie, 28% dodatek wywaru kukurydzianego w mieszance pasz treściwych dla rosnącego bydła mięsnego, nie wywarł ujemnego wpływu na wysokość dziennych przyrostów i zużycie mieszanki treściwej na 1 kg przyrostu masy ciała. Stwierdzono ponadto poprawę składu kwasów tłuszczowych w tłuszczu mięsa, przejawiającą się obniżeniem stosunku nienasyconych kwasów PUFA n-6/n-3. Opłacalność stosowania wywarów w żywieniu bydła mięsnego powinna zależeć od relacji cenowych w stosunku do śrut poekstrakcyjnych oraz zbóż paszowych.
