Oceniając skład chemiczny DDGS (art. Suszony wywar kukurydziany – wartościowym odpadem” dop. red.) można stwierdzić, że są to produkty, które pod względem zawartości białka wykazują podobieństwo do poekstrakcyjnej śruty rzepakowej, pod względem zawartości metioniny – do drożdży i poekstrakcyjnej śruty sojowej, a pod względem zawartości treoniny – do wytłoków rzepakowych. Zawierają natomiast mało lizyny i tryptofanu, podobnie jak ziarna owsa i nasion słonecznika. Z tych względów, niezmiernie ważnym czynnikiem, umożliwiającym zwiększenie udziału DDGS w żywieniu świń, jest wprowadzenie do dawki pokarmowej syntetycznych aminokwasów, co zwiększa precyzję pokrycia potrzeb aminokwasowych zwierząt.”
Wywary zbożowe są dobrym źródłem przyswajalnego fosforu. Jest to prawdopodobnie spowodowane działaniem fitazy wytwarzanej przez drożdże podczas procesu fermentacji alkoholowej. W badaniach na tucznikach żywionych mieszankami z 10-20% dodatkiem DDGS, określono przyswajalność fosforu z suszonego wywaru zbożowego na 51%, co znacznie przekracza przyswajalność tego pierwiastka z ziarna kukurydzy (około 30%). DDGS może więc zwiększać stopień zatrzymania fosforu w organizmie, a przez to ograniczać ilość tego pierwiastka w kale. Fakt ten ma istotne znaczenie z ekologicznego punktu widzenia. Wskazuje bowiem na możliwość mniejszego zużycia fosforanów paszowych w mieszankach zawierających w swoim składzie suszone wywary, dzięki czemu obniżone zostanie wydalanie fosforu do środowiska.
DDGS spotykany w handlu najczęściej ma postać sypką. Może być również w formie płatków lub peletu. Kiedy powstał z pszenicy, jęczmienia, pszenżyta, bądź żyta, ma kolor jasnobeżowy, zaś gdy z kukurydzy – intensywnie żółty. Suszony wywar może być oferowany jako mieszanka, np. pszenno-kukurydziana i wówczas kolor także jest żółty. Suszony wywar charakteryzuje się świeżym i przyjemnym zapachem. Jego cena za tonę waha się od 650 do 680 zł.
W dietach dla trzody chlewnej DDGS może zastępować poekstrakcyjną śrutę sojową i rzepakową oraz kukurydzę. Można rekomendować od 10 do 20% tego dodatku w dawkach pokarmowych dla starszych tuczników oraz rosnących loszek. Ze względu na znaczny udział włókna zaleca się, aby w I fazie tuczu udział wywaru w mieszance nie przekraczał 5-10%, natomiast w II fazie można zwiększyć jego udział do 20%. W ostatnim okresie tuczu udział DDGS należy ograniczyć w diecie, gdyż ze względu na znaczną ilość tłuszczu w produkcie, wykazuje on podobny efekt jak kukurydza, prowadząc do powstawania miękkiej i zażółconej słoniny. W przypadku loch prośnych zaleca się stosowanie DDGS w ilościach od 20 do 50% dawki, zaś u loch w laktacji – od 5 do 20%. W przypadku dawek przekraczających 50% udziału wywaru w diecie można obserwować ujemny wpływ na wskaźniki rozrodu.
Ze względu na wysoki poziom włókna oraz niską strawność białka nie zaleca się stosowania DDGS w dietach młodych prosiąt. W przypadku prosiąt powyżej 7 kg masy ciała dodatek wywaru nie powinien przekraczać 5-10% dawki pokarmowej.
Stosując suszony wywar w żywieniu trzody chlewnej należy mieszanki paszowe uzupełniać syntetyczną lizyną, a w razie potrzeby także syntetyczną metioniną, szczególnie gdy znacznie zwiększymy udział DDGS w dawce pokarmowej. Dodatek syntetycznych aminokwasów do paszy pociąga za sobą poprawę wskaźników tuczu. Takie postępowanie zapewni również dobrą jakość tusz i mięsa. Trzeba nadmienić również, że DDGS wpływa korzystnie na problemy jelitowe u tuczników.
Przydatność wywarów w żywieniu świń warunkuje ponadto ich czystość mikrobiologiczna, gdyż świnie są szczególnie wrażliwe na zanieczyszczenia mykotoksynami. Świeże ziarno zbóż podatne jest na pleśnienie, a powstające mykotoksyny nie są inaktywowane w procesie fermentacji. W wysuszonym wywarze koncentracja toksyn grzybowych może być 2-3-krotnie wyższa niż w ziarnie.
Skarmiając trzodą chlewną DDGS należy pamiętać, że wywar zawiera około 10-12 % ekstraktu eterowego, w skład którego wchodzą nienasycone kwasy tłuszczowe. Pasza taka powinna być szybko skarmiana. Zaleca się więc, by okres przechowywania jej w lecie nie przekraczał 1 miesiąca, zaś w zimie – 3 miesięcy.
Należy pamiętać również, że wprowadzenie do dawek pokarmowych DDGS, tj. paszy o sporej zawartości włókna, zwiększa ilość wydalanego kału nawet o 13%. Z tego powodu trzeba liczyć się z koniecznością zagospodarowania zwiększonej ilości gnojowicy lub obornika. Ze względu na niską strawność wywaru, przy stosowaniu wysokich jego dawek należy również liczyć się ze wzrostem wydalania azotu w kale. To również przemawia za ograniczeniem udziału wywaru w dawkach pokarmowych dla świń. Przy stosowaniu wywaru następuje jednak redukcja odoru i amoniaku w pomieszczeniach inwentarskich, wynikająca ze zwiększenia zawartości włókna w paszy.
DDGS może być wartościową paszą w żywieniu trzody chlewnej, opłacalność zaś stosowania suszonych wywarów zależeć będzie od relacji cenowych w stosunku do śrut poekstrakcyjnych oraz zbóż.
