Polska, zgodnie z dyrektywą energetyczną Unii Europejskiej, jest zobowiązana do 2020 r. zwiększyć produkcję energii ze źródeł odnawialnych z obecnych 5-6% do 15%. Zapotrzebowanie na biomasę roślin energetycznych do spalania wzrośnie o 8 mln ton. Tymczasem w 2008 r. energetyka zużyła około 3 mln ton biomasy, z czego 2,8 mln ton stanowiło drewno i jego odpady. Dotychczas produkcja zielonej” energii była większa głównie dzięki współspalaniu węgla i odpadów drzewnych.”
Zasoby drewna są ograniczone, konieczne stanie się więc zwiększenie produkcji biomasy nie pochodzącej z lasów. Według pobieżnych ocen, do 2020 r. na potrzeby energetyki trzeba by obsadzić roślinami energetycznymi około 200 tys. ha (w 2008 r. – około 10 tys. ha). Opłacalność produkcji wierzby energetycznej i miskanta jest na poziomie podobnym lub wyższym niż dochodowość produkcji pszenicy, żyta i pszenżyta. Rozwój uprawy roślin energetycznych osłabiają wysokie koszty założenia plantacji i brak gwarancji sprzedaży, ważne są też stabilne, długofalowe rozwiązania prawne.
Tymczasem, gdy energetyka przewiduje, że może brakować krajowej biomasy nieleśnej, od 2010 r. znikają dopłaty uzupełniające do uprawy roślin energetycznych i dotacje do zakładania ich plantacji. Płatności te zostały wprowadzone w 2007 r., a w listopadzie 2008 r. Rada Unii Europejskiej podjęła decyzję o ich zniesieniu od 2010 r., ponieważ wielkość upraw roślin energetycznych przekroczyła 2 mln ha, czyli maksymalną powierzchnię objętą dopłatami. Energetycy chcą walczyć o utrzymanie dopłat do zakładania plantacji, ponieważ związane z tym wydatki są największą barierą inwestycyjną dla rolników. Koszty założenia plantacji wierzby energetycznej szacowane są na 6,5-9,1 tys. zł na hektar. Plantacje nie mogą być zbyt małe, gdyż uprawa wtedy nie opłaca się. Aby stworzyć plantację 20 ha, trzeba zainwestować 130-180 tys. zł.
