W gospodarstwach z produkcją zwierzęcą słoma z uprawy pszenicy wykorzystywana jest jako pasza lub ściółka. Z kolei w przypadku braku produkcji zwierzęcej, ze względu na jej korzystne właściwości, wskazane jest jej wykorzystanie jako nawozu organicznego.
W średnim plonie słomy zbożowej występuje około 35 kg azotu, 20 kg fosforu (w przeliczeniu na P2O5), 110 kg potasu (w przeliczeniu na K2O), 6 kg magnezu (MgO) oraz 15 kg wapnia (CaO).
Słoma zbożowa stanowi również źródło mikroelementów, przy czym ze średnim plonem słomy dostarczane jest do gleby 18 g boru, 17 g miedzi, 286 g manganu, 140 g cynku oraz 2 g molibdenu i 0,2 g kobaltu. Poza tym słoma stanowi cenne źródło materii organicznej, co jest niezwykle ważne przy ciągłym zubożeniu gleb Polski w próchnicę.
W celu prawidłowego wykorzystania słomy po zbiorze pszenicy ważne jej prawidłowe rolnicze zastosowanie. Przed wymieszaniem z glebą słomę należy rozdrobnić, co w znacznym stopniu przyspieszy jej rozkład.
Optymalna długość sieczki wynosi od 8 do 10 cm. Nie jest wskazane pozostawienie słomy na pokosach w celu jej samoistnego pokruszenia w efekcie działania zmiennych warunków atmosferycznych.
Dodatkowo ze względu na szeroki stosunek węgla do azotu w słomie ważne jest zastosowanie azotu, co zminimalizuje konkurencję o azot mikroorganizmów z rośliną następczą.
Zalecane jest wniesienie azotu w ilości 0,7 – 1% w stosunku do masy słomy. Najczęściej dawka azotu wynosi od 40 do 60 kg/ha. Dobre rezultaty uzyskuje się stosując saletrę amonową, RSM, a w przypadku nawozów naturalnych gnojowicę w ilości 35 – 50 t/ha czy gnojówkę w ilości 10 – 20 m3.
