Zawartość wody w tkankach roślinnych zależy od gatunku, odmiany, wieku i organu rośliny. W częściach młodych, a zwłaszcza w owocach, zawartość może dochodzić do 95% masy ogólnej, jak np. w owocach pomidora, ogórka lub melona. Korzenie buraków cukrowych i marchwi zawierają 80-90% wody. Przechowywane nasiona zbóż mają średnio wilgotność około 14%, ale są też i takie których wilgotność jest niższa niż 10% – jak np. nasiona rzepaku.
Rośliny z gleby pobierają znaczne ilości wody, ale tylko nieznaczną jej część – około 0,5% – zużywają bezpośrednio do budowy substancji organicznej. Większość pobieranej wody bierze udział w procesie asymilacji, pośredniczy w transporcie soli mineralnych z korzeni do liści, asymilatów z liści do innych organów itp. Po wypełnieniu tych funkcji woda jest wydalana przez rośliny w procesie transpiracji. Zużywana w ten sposób przez rośliny masa wody jest kilkaset razy większa od masy organicznej przez nie w tym czasie wytwarzanej. Określa to tzw. współczynnik transpiracji, który można zdefiniować jako ilość jednostek wagowych wody poddanych transpiracji przez roślinę w stosunku do jednostek wyprodukowanej przez nią suchej masy.
Woda w glebie nie jest w całości dostępna i wykorzystywana przez rośliny. Część paruje bezpośrednio z gleby, część wsiąka poniżej dostępu korzeni lub też spływa powierzchniowo. Również woda znajdująca się w strefie penetracji korzeni nie zawsze jest dla nich dostępna. Rośliny mogą korzystać tylko z około 50% wody glebowej. Pobieraniu wody przez korzenie, czyli sile ssącej korzeni przeciwdziałać mogą siły grawitacji, siły osmotyczne, kapilarne i sorpcyjne. W miarę ubytku wody z gleby rośliny więdną. Gdy woda staje się dla roślin niedostępna, a rośliny umieszczone w atmosferze nasyconej wilgocią nie wracają do życia”, mamy do czynienia z tzw. punktem trwałego więdnięcia. Zmierzono siły zatrzymujące wodę w glebie – najczęściej przyjmuje się w literaturze, że tzw. punktowi trwałego więdnięcia odpowiada siła ssąca 15 atmosfer. Wartość polowej pojemności wodnej to około 0,1 atmosfery, ustala się ona po większych i opadach/deszczach lub nawodnieniu i odcieknięciu grawitacyjnym. Taki stan gleby jest komfortowy dla roślin, ale w glebie nienawadnianej utrzymuje się bardzo krótko. Maksymalna pojemność wodna odpowiada sile ssącej 0,001 atm. Wbrew pozorom, nie jest to stan korzystny dla roślin, ponieważ korzenie nie mają dostępu do powietrza. Pory aeracyjne są wypełnione wodą. Zapas wody dostępnej dla roślin mieści się w przedziale pomiędzy punktem trwałego więdnięcia a polową pojemnością wodną. Przy jego zmniejszaniu siły zatrzymujące wodę w gruncie wzrastają stopniowo, utrudniając tym samym pobieranie wody roślinom. Wielkość sił ssących gleby zwiększa wraz ze wzrostem stopnia zwięzłości gleby. Na glebach lekkich – zarówno zasoby wody łatwo dostępnej, jak i siły ssące, które ją zatrzymują – są najmniejsze. Dlatego na takich terenach – przy niedoborze opadów – prowadzenie upraw może być zawodne.
“
