Wigor roślin rzepaku jest jedną z bardziej istotnych cech decydujących o rozwoju jesiennym, przezimowaniu, wznowieniu wegetacji wiosną i w konsekwencji o wyniku produkcyjnym danej odmiany.
Ma on istotny wpływ na wybór odpowiedniego terminu siewu. Odmiany o mocnym wigorze należy wysiewać w optymalnym terminie agrotechnicznym lub nieco opóźnionym. Nieduże opóźnienie terminu siewu nie ma dużego znaczenia przy dalszym rozwoju roślin, ponieważ szybkie tempo wzrostu umożliwia „nadgonienie” opóźnienia i wykształcenie dobrze rozwiniętej rozety umożliwiającej optymalne przezimowanie (10-12 liści właściwych, nisko osadzona szyjka korzeniowa o średnicy około 1 cm oraz pęd ze stożkiem wzrostu o wysokości do 3 cm). Wczesny wysiew odmian o silnym wigorze może doprowadzić do zbyt intensywnego wzrostu roślin na jesieni i zwiększyć ich podatność na uszkodzenia powodowane przez niskie temperatury i wiatr. Odmiany takie są przydatne do stosowania w uproszczonych systemach uprawy gleby oraz w systemach bezorkowych, gdzie wysoki wigor roślin jest bardzo istotny.
Z kolei odmiany o słabym wigorze mogą być wysiewane wcześniej, aby pomimo wolnego tempa wzrostu były w stanie wytworzyć dostatecznie silne rośliny przed zimą. Spóźniony wysiew tego typu odmian z reguły powoduje niedostateczne rozwinięcie roślin przed zimą i w konsekwencji, podobnie, jak w przypadku roślin wybujałych, gorsze przezimowanie.
Wigor roślin odgrywa również duże znaczenie wiosną. Odmiany szybko wznawiające rozwój wiosną powinno się nawozić azotem możliwie jak najwcześniej, aby umożliwić szybką regenerację po zimie i utrzymać szybkie tempo wzrostu. Spóźnione nawożenie wiosenne takich odmian, spowodowane na przykład nadmiernym uwilgotnieniem gleby i brakiem możliwości terminowego wykonania zabiegu, może w widoczny sposób ograniczyć potencjał plonowania roślin. Natomiast rośliny o umiarkowanym tempie wzrostu można nawieźć azotem nieco później, bez straty dla plonu końcowego, są one więc bardziej „bezpieczne” dla rolnika.
Anna Rogowska