Siewka szarłatu po potarciu jej palcem wydziela specyficzny zapach, przypominający zapach buraka. Angielska nazwa pigweed, czyli świński chwast wzięła się stąd iż był wykorzystywany do skarmiania trzody chlewnej, która go bardzo chętnie zjadała.
Szarłat szorstki Amaranthus retroflexus, ang.: common amaranth (redroot pigweed), potocznie: amarant, amarntnik, amarantus. Rodzina: Amaranthaceae (szarłatowate). Roślina roczna, jara. Wschodzi wiosną i wczesnym latem. Kwitnie od lipca do października. Rośnie na wysokość 20-90 (150) cm. Rozmnażanie z nasion. Produktywność jednej rośliny to 1-5 tys. nasion, które zachowują żywotność od 10 do 40 lat.
Występowanie i szkodliwość
Szarłat szorstki najczęściej występuje na glebach próchnicznych, żyznych, bogatych w azot. Jest to pospolity chwast kukurydzy, buraków, ziemniaków, soi, słonecznika. Może również występować w ogrodach, na ugorach i odłogach (ale tylko przez pierwszych kilka lat, później zanika).
Jest rośliną azotolubną i światłolubną. Ponadto bardzo silnie konkuruje z rośliną uprawną o wodę, składniki pokarmowe i przestrzeń życiową. Według niektórych badaczy już 0,1 do 0,2 roślin szarłatu szorstkiego na 1 m2 może stanowić próg szkodliwości. Natomiast przyjmuje się, że ekonomiczny próg szkodliwości tego gatunku w kukurydzy, soi i burakach, wynosi 1-2 rośliny 1 m2.
Czy wiesz, że
Siewka szarłatu po potarciu jej palcem wydziela specyficzny zapach, przypominający zapach buraka. Jest gatunkiem wskaźnikowym gleb ciepłych, suchych, zasobnych w azot. Jego angielska nazwa pigweed, czyli świński chwast wzięła się stąd iż był wykorzystywany do skarmiania trzody chlewnej, która go bardzo chętnie zjadała.
Botaniczne określenie „Amarathus” oznacza kolor amarantowy (krwistoczerwony). Ziele szarłatu zawiera około 20 proc. białka, 200 mg witaminy C, natomiast nasiona zawierają 9 proc. tłuszczu, 19 proc. białka i 41 proc. skrobi.
W prekolumbijskiej Ameryce, Majowie jako pierwsi celowo uprawiali rośliny szarłatu na nasiona z których wyrabiali coś w rodzaju mąki. Natomiast Inkowie i Aztekowie uznawali szarłat za roślinę świętą (obok kukurydzy, ziemniaka czy fasoli), a z ciasta z dodatkiem krwi ludzkiej piekli placki, które miały dodawać siły i męstwa wojownikom udającym się na wojnę.
Kwiaty szarłatu po ścięciu zachowują długo trwałość (nie więdną). Ta cecha rośliny, została odzwierciedlona w jej nazwie, która pochodzi z języka greckiego, od słowa „amarantos”, które tłumaczy się często jako „nie więdnący” lub „nigdy nie płowiejący kwiat”.