Ważnym kierunkiem zagospodarowania pofermentu jest jego wykorzystanie nawozowe. Przynosi ono korzyści w produkcji rolniczej oraz może ograniczać negatywne skutki nawożenia mineralnego.
Poferment zawiera biomasę mikroorganizmów przeprowadzających proces fermentacji metanowej, nieprzefermentowane związki organiczne oraz składniki mineralne. Ma on znaczny udział składników pokarmowych w formach mineralnych, które są bezpośrednio dostępne dla roślin, w tym azotu, w przypadku którego forma amonowa stanowi w pofermencie nawet 80% azotu ogólnego. Forma ta może być bezpośrednio pobierana i wbudowywana w związki organiczne, dzięki czemu można uzyskać szybki efekt plonotwórczy.
Stosowanie pofermentu
Stosowanie pofermentu wpływa na zwiększenie plonów roślin uprawnych oraz zmniejszenie ich zapotrzebowania na nawozy mineralne, co w znaczącym stopniu ogranicza koszty produkcji roślinnej. Dodatkowo poprawia jakość gleby, poprzez zwiększenie jej zasobności w dostępne formy składników pokarmowych, zwiększenie pojemności sorpcyjnej gleb, poprawę struktury jonowej kompleksu sorpcyjnego, polegającą na zwiększeniu udziału kationów zasadowych.
Poferment jest źródłem materii organicznej, która z jednej strony ulegając mineralizacji, stanowi źródło składników pokarmowych dla roślin, a z drugiej korzystnie wpływa na właściwości fizykochemiczne gleb, poprawiając ich produktywność. Dla przykładu z dawką 10 t/ha pofermentu wprowadzamy około 0,4 t materii organicznej. Dodatkową korzyścią stosowania pofermentu jest zmniejszenie emisji odorów, w stosunku do tradycyjnie stosowanej w rolnictwie gnojowicy.
Istnieje kilka możliwości nawozowego wykorzystania pofermentu. Może to być bezpośrednia aplikacja na grunty orne i użytki zielone, separacja na frakcję ciekłą i stałą, które są aplikowane na pole, kompostowanie oraz uszlachetnianie składu, czyli produkcja nawozów organicznych, organiczno-mineralnych i środków poprawiających właściwości gleby.
Czym różni się poferment od nawozów naturalnych
Poferment, który opuści komorę fermentacyjną pod względem właściwości fizycznych przypomina typową gnojowicę, mając porównywalną zawartość suchej masy. W zależności od rodzaju substratów stosowanych w biogazowni może on zawierać większą ilość azotu i potasu. Zawartość fosforu jest z kolei porównywalna w pofermencie i w gnojowicy. Różnica polega przede wszystkim na mniejszej emisji odorów, która ma miejsce w przypadku dobrze przefermentowanego pofermentu.
Frakcja ciekła pofermentu po separacji wykazuje podobne właściwości do gnojówki, z kolei frakcja stała charakteryzuje się podobnymi właściwościami do obornika. Jednak w przypadku słomy znajdującej się w oborniku rozkład w glebie jest dłuższy niż w przypadku zawartej w pofermencie nierozłożonej np. kiszonki z kukurydzy. W związku z tym w glebie szybszemu rozkładowi ulega frakcja stała pofermentu w porównaniu do obornika.