Regularne przyorywanie słomy rzepaku na polu zapewnia dodatkowe źródło składników pokarmowych roślinom oraz wpływa pozytywnie na zawartość próchnicy glebowej. Słoma rzepakowa stanowi zatem cenną alternatywę dla nawozów mineralnych.
Szacuje się że rokrocznie po zbiorze rzepaku na polu zostaje ok. 5-8 t słomy na hektar. Słoma rzepakowa zawiera znaczną ilość składników pokarmowych. Są to zarówno makroelementy tj. azot, potas, wapń, magnez oraz mikroelementy tj. mangan, cynk, miedź czy żelazo.
W porównaniu ze słomą zbóż, słoma rzepakowa jest nieco bardziej bogata w składniki pokarmowe. Średnio tona resztek pożniwnych z rzepaku zawiera ok. 7 kg azotu, 3 kg fosforu, 20 kg potasu, 13 kg magnezu i 15 kg wapnia.
Nawożenie słomą rzepakową wykorzystywane jest zwłaszcza w gospodarstwach z małą ilością inwentarza, bądź o roślinnym profilu, gdzie nie ma dostępu do nawozów naturalnych tj. obornik.
Stosunek C:N słomy rzepaku jest dość szeroki i wynosi ok. 40-50:1. Oznacza to, że mikroorganizmy szybko się namnażają po aplikacji słomy do gleby, korzystając z łatwo dostępnego źródła energii (węgiel). Jednak, aby mineralizacja resztek przebiegała poprawienie i efektywnie potrzebne jest zewnętrzne źródło azotu, ponieważ gdy go zabraknie mikroorganizmy korzystają z zasobów glebowych, co może prowadzić do deficytu azotu dla roślin następczych.