Wyniki badań wskazują na dobre wyniki po dolistnym wniesieniu niektórych składników. Dotyczy to zarówno słabszych plantacji, z wyraźnymi objawami niedoboru, jak też dobrze wyglądających z pozoru, bez widocznych objawów niedożywienia.
Są to z reguły plantacje dobrze zaopatrzone w azot (ciemnozielona barwa liści), który maskuje niedobory innych składników. Problem w dokarmianiu dolistnym tkwi zazwyczaj w doborze właściwych składników oraz ich dawek. Podstawowy błąd to wyłączne stosowanie nawozów wieloskładnikowych, gdzie niektóre składniki są zbędne, podczas gdy niedoborowe, występują w tego typu nawozach w zbyt małej koncentracji dla zaspokojenia potrzeb pokarmowych roślin. Stąd konieczny jest dodatek pojedynczych.
W wyniku dokarmiania dolistnego w większym stopniu zaspokajane są potrzeby pokarmowe roślin w mikroelementy (najważniejsze dla rzepaku to B, Mn i Mo), gdyż są one pobierane w niewielkich dawkach. Poza tym ich wykorzystanie z części nadziemnej rośliny jest przeciętnie 10-krotnie większe, niż po wniesieniu do gleby. Niemniej w określonych sytuacjach dobre wyniki daje także dolistne dokarmianie makroelementami. Dla przykładu widoczne objawy niedoboru fosforu (fioletowo-różowe przebarwienia dolnej części łodyg i liści) można złagodzić po dolistnej aplikacji nawozu z podwyższoną zawartością tego składnika. Z kole magnez i siarkę wnosi się dolistnie w postaci jedno- lub 7-wodnego siarczanu magnezu, odpowiednio do 6 lub 10 kg w 200 l/ha roztworu. Siarka jest wprawdzie słabo przyswajana z części nadziemnej roślin, ale po naniesieniu na liście, chroni je przed patogenami chorób grzybowych, zaś po spłukaniu przez deszcz, dość łatwo przemieszcza się w glebie i dostaje do korzeni, a więc nie jest tracona.
Należy jednak zdawać sobie sprawę, że poprzez dokarmianie dolistne nie można zaspokoić potrzeb pokarmowych roślin w makroelementy, lecz tylko złagodzić skutki ich niedoboru. W okresie wczesnowiosennym można przewidywać na roślinach rzepaku niedobór P, Mg, S, B, Mn i Mo, zaś podczas intensywnego wzrostu: K, Mg, S, B, Mn i Mo. Z kolei w fazie pąkowania wskazane są nawozy z podwyższoną zawartością P, Mg, S i B. Na glebach o pH powyżej 6.5, a zwłaszcza powyżej 7 należy zwracać szczególną uwagę na zawartość Mn, podczas gdy w glebach kwaśnych (pH poniżej 6) wzrasta znaczenie Mo. Niezależnie od wartości pH, najważniejszym mikroelementem dla rzepaku jest niedoborowy w naszych glebach B. Z uwagi na fakt, że rzepak jest rośliną azotolubną, a przy tym dobrze znosi duże stężenie mocznika w roztworze (przeciętnie 12 proc.), stąd przy widocznych objawach jego niedoboru, można dostarczyć dolistnie znaczące ilości tego składnika – nawet do 50 kg/ha N.
Na plantacjach rzepaku ozimego uzasadnione jest dolistne dokarmianie w następujących terminach i dawkach (w przeliczeniu na 1 ha):
- Jesienią – gdy rośliny wykształcą rozetę 4-6 liści (zwykle druga lub trzecia dekada X). Wskazany jest wybrany „nawóz rzepakowy” oraz jednowodny siarczan magnezu (ociepli sporządzany roztwór) oraz nawozy z wysoką zawartością P i B (jednorazowo 150 g B). Na przeazotowanych plantacjach oraz przy pH poniżej 6 celowy jest też dodatek Mo – do 10 g, zaś przy pH powyżej 6,5 Mn, w dawce do 250 g.
- Przeciętnie tydzień po ruszeniu wiosennej wegetacji – podobny zestaw nawozów i składników jak jesienią, ale z podwyższoną dawką B – do 250 g i Mn – do 300 g.
- Po kolejnych 10-14 dniach – podobny zestaw składników jak wcześniej, choć nawóz fosforowy można zastąpić potasowym, lub zrezygnować z obydwu.
- W fazie zielonego zwartego pąka – z mikroelementów istotny jest bor (w dawce 150–250 g B), zaś z makroelementów P oraz Mg i S.
Przy 4-krotnym oprysku w okresie jesiennej i wiosennej wegetacji rzepaku, można zmniejszyć jednorazowe dawki składników o 20 proc. Właściwie dobrany ich zestaw, powinien zapewnić co najmniej 10 proc. wzrost plonów, dochodzący do 20 proc. w przypadku ich większego niedoboru i w miarę szybkim dostarczeniu.
