Rośliny ozime potrzebują azotu jesienią, gdyż swój plon budują właśnie w tym okresie. Jesienna dawka azotu zależy od gatunku rośliny, terminu siewu, a także panujących w tym czasie warunków atmosferycznych.
Wskazane jest nawożenie azotem (w formie amonowej i azotanowej) w uprawie rzepaku ozimego, gdzie stosuje się od 40 do 60 kg azotu. Jednak pierwiastek ten powinien być zastosowany nie później niż w fazie 2 – 3 liści. Niższe nawożenie azotowe dotyczy zbóż ozimych, w przypadku których przy terminowych siewach pszenicy, a także późniejszych siewach jęczmienia, żyta i pszenżyta zalecana dawka azotu waha się w przedziale od 20 do 30 kg.
Czytaj>>> Mocznik i mikroelementy w rzepak
Forma azotu zastosowanego jesienią zależy przede wszystkim od panujących warunków atmosferycznych. W przypadku lekkiej zimy można aplikować nawozy wolno działające (zawierające formę amonową lub amidową), w przeciwnym razie lepiej jest wnosić szybciej działającą formę azotu (saletrzaną).
Jesienią nie jest wskazane stosowanie wyższych dawek azotu, ponieważ może to skutkować rozhartowaniem roślin i w efekcie tego ich słabym przezimowaniem. Rzepak ozimy nawożony wysokimi dawkami azotu zamiast budować plon nasion zwiększa swoją masę liści i łodyg. W konsekwencji wiosną dochodzi do pękania łodyg rzepaku, a pojawiające się na nich uszkodzenia są potencjalnym miejscem wnikania do roślin patogenów grzybowych.
W okresie jesiennym azot odgrywa ważną rolę w procesie mineralizacji słomy, przy czym dawki tego składnika uzależnione są od rodzaju rozkładanej słomy. Przy mineralizacji słomy żytniej, pszennej, jęczmiennej oraz owsianej zaleca się aplikację od 30 do 45 kg azotu. Natomiast w przypadku rozkładu słomy kukurydzianej dawka stosowanego azotu wynosi około 20 kg/ha. Najczęściej jesienią nie stosuje się azotu przy rozkładzie resztek po zbiorze rzepaku, łubinu, soi i słonecznika.
