Perz nie tylko konkuruje z rośliną uprawną o składniki pokarmowe, wodę, tlen i światło, ale też bywa przenosicielem patogenów grzybów chorobotwórczych, atakujących zboża i inne rośliny uprawne.
Dotyczy to głównie mączniaka właściwego oraz rdzy żółtej i źdźbłowej. Poza tym jest rośliną żywicielską dla niektórych szkodników (rolnic, niezmiarki paskowanej i ploniarki zbożówki). Jego podziemne rozłogi mogą przerastać bulwy ziemniaka.
Występuje zwykle w większym nasileniu na zaniedbanych polach, np. przejętych z dzierżawy. Preferuje gleby zwięźlejsze, żyzne, próchniczne, gdzie (jeśli nie jest zwalczany), wypełnia rozłogami w okresie kilku lat cały profil warstwy ornej gleby, zazwyczaj do głębokości 15 cm. Na lżejszych, bardziej napowietrzonych i suchszych glebach sięga do 20 cm.
W sezonie wegetacyjnym może wytworzyć ponad 40 t/ha świeżej masy podziemnych rozłogów. Pobiera wówczas z gleby nawet po 100 kg N, K2O i CaO oraz do 40 kg P2O5, zaś z mikroelementów znaczące ilości Fe i Mn, poza tym duże ilości krzemionki.
Perz (Elymus repens) należy do klasy jednoliściennych, rodziny wiechlinowate, a więc do tej samej co zboża i trawy (jest z nimi spokrewniony). Jest silnie konkurencyjnym chwastem roślin uprawnych, spotykany na wszystkich rodzajach i gatunkach gleb. Rozmnaża się zarówno z podziemnych rozłogów, jak też pozostawionych (osypanych) na polu nasion.
Charakterystyczna dla perzu jest szorstka (owłosiona) górna powierzchnia liści, zaś w dalszej fazie wegetacji kłoski, ustawione szerszą stroną do osi kłosa. Te cechy oraz podziemne rozłogi, odróżniają go od innych traw. Rośliny perzu wyrastają na wysokość do 100, a nawet (w dobrych warunkach) 150 cm.
Zobacz także:
