Rzepak ozimy charakteryzuje się dużymi potrzebami pokarmowymi. Stosowanie zbilansowanego nawożenia przedsiewnego ma na celu zbudowanie przed zimą odpowiednio dużej oraz dobrze odżywionej rozety. Musimy zapewnić odpowiednią ilość składników dla prawidłowego rozwoju roślin w okresie jesieni i wiosny.
Zadaniem nawożenia fosforowo-potasowego jest doprowadzenie zasobności gleby w przyswajalne formy fosforu i potasu do co najmniej górnego zakresu poziomu średniego. Przy podwyższonej zasobności gleby w te składniki pokarmowe, przy zakładanym plonie nasion rzepaku w przedziale od 4 do 5 ton z ha, zalecane jest wniesienie od 140 do 180 kg K2O/ha, najlepiej w dwóch dawkach, z czego pierwszą stanowiącą 1/2 – 3/4 dawki całkowitej należy zastosować przedsiewne, a 1/2 – 1/4 powinno się aplikować późną jesienią, względnie wczesną wiosną.
Z kolei dawka fosforu powinna mieścić się w przedziale od 80 do 110 kg P2O5/ha. Na glebach o niskiej zasobności w składniki pokarmowe zaleca się zwiększenie nawożenia mineralnego o około 25 – 50% w stosunku do potrzeb rzepaku ozimego.
Przed siewem rzepaku ozimego zasobność gleby w fosfor powinna zawierać się przynajmniej w granicach od 14 do 15 mg P2O5/100 g gleby (górny zakres zasobności średniej), a najlepiej aby była wysoka na poziomie około 18 mg P2O5/100 g gleby. Przy takiej zasobności gleby w uprawie rzepaku ozimego możliwe jest w znacznym stopniu ograniczenie nawożenia mineralnego fosforem. Na glebie lekkiej wskazane jest doprowadzenie gleby do zasobności na poziomie klasy wysokiej.
W przypadku uprawy rzepaku ozimego na glebach o niskiej zasobności w magnez przyswajalny nawożenie jesienne tym makroskładnikiem należy zastosować przed siewem roślin, względnie po ich wschodach. Nawożenie to powinno być traktowane jako nawożenie podstawowe.
