Pszenica jara w porównaniu z pszenicą ozimą zawiera więcej azotu i fosforu w ziarnie oraz więcej potasu w słomie. Jest to roślina średnio wrażliwa na niedobór fosforu i potasu, a w stosunku do potasu jej wymagania pokarmowe są wyższe od pszenicy ozimej. Przyjmuje się, że w celu wytworzenia 100 kg ziarna wraz z odpowiednią ilością słomy roślina ta wymaga średnio 7,6 kg składników mineralnych.
Z plonem 4 t ziarna pszenicy jarej z powierzchni 1 ha wynoszone jest około 300 kg łącznie azotu, fosforu, potasu oraz magnezu i wapnia, w tym 48 kg P2O5 i 104 kg K2O. W celu określenia wymagań nawozowych pszenicy jarej na glebach ubogich w fosfor i potas należy do wymagań pokarmowych dodać dawki fosforu i potasu poprawiające zasobność gleby, które najczęściej wynoszą około 40 – 60 kg P2O5 i 30 – 50 kg K2O.
Plon pszenicy jarej w dużym stopniu stabilizowany jest przez magnez, dlatego też na glebach ubogich w ten składnik pokarmowy należy stosować nawozy z udziałem magnezu, względnie aplikować nawozy magnezowe. Na wytworzenie plonu ziarna na poziomie 4 t/ha pszenica jara potrzebuje około 16 kg MgO oraz 25 kg CaO. Na glebach ubogich w przyswajalne formy siarki zalecane jest również stosowanie tego składnika nawozowego.
Pszenica jara należy do roślin wymagających gleb bogatych w azot. W uprawie tej rośliny powinno się stosować od około 20 do 30 kg azotu na każdą tonę zakładanego plonu ziarna. Najczęściej azot podawany jest w dwóch dawkach, a mianowicie 60% dawki całkowitej przed siewem roślin oraz 40% w okresie od końca krzewienia lub początku strzelania w źdźbło do fazy drugiego kolanka. W przypadku aplikacji dawki całkowitej azotu większej niż 100 kg/ha pierwiastek ten można wnosić w trzech dawkach, z których trzecią najczęściej stosuje się na początku kłoszenia.
Podział dawki azotu wpływa na zwiększenie zawartości białka, przede wszystkim glutelin i prolamin, czyli frakcji zapasowych tworzących kompleks glutenowy. U odmian jakościowych i chlebowych zwiększenie nawożenia azotowego i podział dawek azotu wpływa na wzrost zawartości glutenu oraz indeks glutenu. W uprawie pszenicy jarej występujący w okresie krzewienia niedobór azotu wpływa na obniżenie wykształcenia pędów kłosonośnych, zaś w okresie późniejszym – na redukcję wcześniej wytworzonych rozkrzewień.
