Ogórek, tak powszechnie uprawiane w Polsce warzywo, ma wysokie wymagania co do warunków uprawy. Szczególnie dotyczy to nawożenia. Dlatego też dostarczenie tym roślinom odpowiednich składników pokarmowych jest gwarancją uzyskania wysokiej i dobrej jakości plonu.
Wysokie potrzeby nawozowe ogórka związane są z jego rozległym, ale płytkim systemem korzeniowym i szybkim przyrostem masy roślinnej. W początkowym okresie wzrostu i rozwoju, gdy następuje intensywna budowa liści i łodyg, ogórek pobiera głównie azot. Natomiast w trakcie wiązania, dorastania owoców i plonowania, przede wszystkim wymaga potasu i fosforu.
Odczyn gleby dla uprawy tej rośliny powinien być lekko kwaśny lub obojętny – pH w zakresie 6,0−7,2. Pamiętajmy jednak, aby odczyn regulować przed uprawą jego przedplonów, ponieważ bardzo źle znosi on bezpośrednie wapnowanie.
Gatunek ten bardzo dobrze reaguje na nawożenie obornikiem w ilości 30−35 t/ha, zastosowanym pod orkę przedzimową lub innym nawozem organicznym, np. kompostem w ilości 40−60 t/ha wiosną, mieszając kompost z glebą kultywatorem na głębokość 8−10 cm. Można także uprawiać ogórki na przyoranych jesienią nawozach zielonych.
Samo nawożenie organiczne nie zaspokaja jednak potrzeb pokarmowych i nawozowych ogórka, dlatego też w oparciu o analizę chemiczną gleby, uzupełnia się je nawozami mineralnymi, które stosuje się nie później niż 2−3 tygodnie przed siewem lub sadzeniem roślin. Orientacyjne dawki nawozów to: 80−100 kg P2O5/ha oraz 200−250 kg K2O/ha, zastosowane pod orkę przedzimową i dobrze wymieszane z glebą.
Ogórek wymaga intensywnego nawożenia fosforem (najlepiej w formie superfosfatu potrójnego), a jego brak lub niedostępność z powodu zbyt kwaśnej gleby ma wpływ na zahamowanie zawiązywania i dorastania owoców, jednocześnie bez wyraźnych objawów na liściach i innych częściach roślin. Jako źródło potasu dla ogórków może być wyłącznie stosowana forma siarczanowa tego składnika (z powodu dużej wrażliwości ogórka na chlorki). Trochę mniejszą dawkę można zastosować w przypadku, kiedy podano wcześniej wyższą dawkę obornika. Niedostateczne zaopatrzenie w ten składnik powoduje deformację owoców, ich zaginanie i przewężanie, szczególnie przy szypułce. Starsze liście ogórka staja się ciemnozielone, a na końcach blaszek liściowych widoczne są żółte przebarwienia i zamierające tkanki. Ponadto, niedobór potasu powoduje gorszą przydatność owoców do kwaszenia z powodu zmniejszenia ilości cukru w owocach.
Podstawowe znaczenie w uprawie ogórka ma nawożenie azotowe, które gwarantuje uzyskanie satysfakcjonującego plonu. Pierwiastek ten należy stosować jednak bardzo ostrożnie, ponieważ przenawożenie może spowodować złą jakość plonu, a brak – ograniczenie wzrostu roślin. Nawożenie azotowe powinno więc wynosić około 100 kg N/ha w dawkach dzielonych. Połowę, np. w postaci saletrzaku lub saletry amonowej, należy wysiać 10−14 dni przed siewem nasion lub sadzeniem rozsady, mieszając je dokładnie z glebą. Natomiast resztę należy podzielić na 2−3 dawki i zastosować w nawożeniu pogłównym. Pierwsze nawożenie pogłówne powinno się wykonać w momencie, kiedy rośliny mają 3−4 liście właściwe, a ostatnie nawożenie, kiedy rośliny zaczynają kwitnąć. Dawki azotu można zwiększyć do 150 kg N/ha, jeśli uprawiamy ogórki w drugim lub w trzecim roku po oborniku.
Zbyt późne stosowanie azotu pogarsza jakość plonu, owoce są gorszej jakości i nie nadają się do przetwarzania.
Nie powinno się tez zapomnieć o nawożeniu magnezem, które warto wykonać jednocześnie z odkwaszaniem gleby. Czasami można zaobserwować brak boru, zwłaszcza w uprawie ogórków bez obornika i kiedy przedplonem były rośliny kapustne. Wtedy też zaleca się zastosowanie superfosfatu potrójnego borowanego lub saletry wapniowej borowanej.
Gatunek ten reaguje również korzystnie na nawożenie dolistne, szczególnie w warunkach stresowych. Można wtedy wykonywać opryskiwanie roślin 1% roztworem Florovitu w połączeniu z Miedzianem, co oprócz dostarczenia składników pokarmowych, dodatkowo zabezpiecza rośliny przed chorobami ogórków, jak np. przed kanciastą plamistością ogórka. Przy tej formie nawożenia, składniki pokarmowe docierają bezpośrednio do owoców i na liście, gdzie są natychmiast pobierane przez rośliny i dostarczane bezpośrednio do tkanek.
