Najlepsza pasza dla monogastrycznych

Polska posiada 1/3 światowego areału produkcji pszenżyta, a od roku 2000 notuje się wzrost zainteresowania uprawą pszenżyta ozimego w naszym kraju. Powierzchnia zasiewów tego gatunku wynosi obecnie 1350 tys. ha, co stanowi prawie 16% ogólnej powierzchni uprawy zbóż. To drugi po pszenicy ozimej gatunek uprawiany w Polsce.

W Krajowym Rejestrze Odmian COBORU wpisane są 32 odmiany pszenżyta ozimego, w tym 10 odmian półkarłowych. Największy udział w zasiewach mają odmiany Grenado, Baltiko, Moderato, Borwo, Leontino i Gniewko. Zbiory pszenżyta ozimego w 2009 roku szacowane są na poziomie prawie 4,9 mln ton, z czego ok. 70% wykorzystane jest na cele paszowe.

Na wzrost popularności upraw pszenżyta ozimego wpływa niewątpliwie to, iż gatunek bardzo dobrze znosi warunki gorszych gleb (może być uprawiany na glebach słabych i dobrych), ma wysoką plenność, zdrowotność (niższe koszty uprawy) oraz wysoką wartość pokarmową – wysoką zawartość węglowodanów i optymalny skład aminokwasowy, który wpływa na strawność paszy. Zwłaszcza zwierzęta monogastryczne – trzoda chlewna i drób – bardzo dobrze wykorzystują białko zawarte w pszenżycie.

Optymalna zawartość białka w pszeżycie – trochę mniej niż w pszenicy ale zdecydowanie więcej niż w życie – a przede wszystkim korzystny skład aminokwasowy białek powodują, ze pszenżyto ma dobrą wartość paszową, zwłaszcza w żywieniu trzody chlewnej. Wśród odmian tego gatunku też występują znaczne różnice. Najlepsze pod względem przydatności żywieniowej dla trzody chlewnej jest odmiana Leontino, która cechuje się bardzo dobrym składem aminokwasowym białka. Trzoda chlewna bardzo dobrze wykorzystuje białko właśnie z tej odmiany pszenżyta.

Tabela. Wartość pokarmowa pszenżyta na tle innych gatunków

Źródło: Badania firmy DANKO Hodowla Roślin Sp. z o.o.