– Kupiłem Bizona za cztery tysiące! – wykrzyczał mi w słuchawkę kolega rolnik. Aż przysiadłem z wrażenia. Cztery tysiące? Za cały kombajn?! Przecież dziś za tyle to się niekiedy same opony do przyczepy kupuje. Musiałem to sprawdzić osobiście. Bo jeśli to prawda – to jest to cud gospodarczy na miarę wiejskiej Doliny Krzemowej!
Rolniczy złom czy skarb narodowy? Niektórzy patrzą na złomowiska jak na cmentarzysko starych maszyn. A tymczasem tam leży… majątek. Ile to jeszcze dobra rolniczego wala się po kątach, pod krzakami i w trawie po pas?
Stare pługi, sieczkarnie, a nawet Bizony – wszystko to czeka, aż ktoś da im drugie życie. I wiecie co? Czasem wystarczy odrobina zapału, szlifierka, wiadro farby i trochę wieczorów w stodole. No dobra, czasem całkiem sporo wieczorów i samozaparcia.
Ale przecież nie wszystko da się przeliczyć na złotówki. Taki remont Bizona to nie tylko oszczędność – to przygoda. To podróż w często nieznany dziś świat zamierzchłej techniki, dziwnych połączeń, tanich jak barszcz łożysk i płaskich wkrętów.
Zobacz także: Ile zapłacimy za koszenie zbóż w sezonie 2025?
Kto raz coś rolniczego odratował ze złomu, ten wie, ile satysfakcji daje pierwszy rozruch silnika i ten charakterystyczny pomruk: „burrrrum-burrum” – jakby sam Bizon dziękował, że znów ma co robić.
Bizon na kilogramy?
Kolega pokazał mi swoją zdobycz: to Bizon Z056 z 1985 roku, wyprodukowany oczywiście w szacownej Płockiej Fabryce Maszyn Żniwnych. Oryginalne logo PFMŻ na masce, naklejki „jakość 1”, nawet oprzyrządowanie z epoki. Zmienił tylko fotel – bo poprzedni zgnił mimo troskliwego przykrycia plandeką.
Kupił go za cztery tysiące. Czyli – uwaga – 50 groszy za kilogram kombajnu! Taniej niż pasza dla świń. I choć wyglądał, jakby dopiero co wrócił z wojny z rdzą, to miał zdrowe serce – silnik po remoncie. Chłodnica, przekładnia i opony też wyglądały w porządku. Blachy? Nowe – leżą już przygotowane. Nawet wszystkie paski już czekają.
– Zamknę się w 10 tysiącach i w żniwa idzie w pole. Na moje 80 hektarów wystarczy. Sam go składam. Może jeszcze kabinę dorzucę – mówi z dumą. I wiecie co? Wierzę mu. Bo to nie pierwszy rolnik, który pokazał, że więcej można zrobić rozumem i uporem niż kredytem.
Bizon – to nasze dobro narodowe
Dziś Bizon to nie tylko kombajn. To relikwia. Symbol. Kultowa maszyna, której pomnik należałoby postawić przy każdej gminnej drodze, a przynajmniej chronić go prawem jak bociany czy bartnictwo. Tyle że zamiast siedzieć w muzeum – najlepiej, żeby jeszcze pracował.
Bo czy może być coś piękniejszego niż stary, czerwony Bizon wyłaniający się zza rzepaku, sapiący i kaszlący z wysiłku, ale koszący jak dawniej? To jakby czas się zatrzymał, a my znów młodzi – i to nie tylko my, ale cały rolniczy świat jakby piękniejszy.
Czy warto dziś kupić starego Bizona?
Jeśli masz trochę czasu, samozaparcia i nie boisz się smaru pod paznokciami – jak najbardziej! A jeśli jeszcze potrafisz dostrzec piękno w zardzewiałych blachach i docenić technikę, która przez dekady żywiła naród – to Bizon będzie dla ciebie czymś więcej niż tylko maszyną.
Pamiętaj: żaden nowy cud-zachodni kombajn nie wzbudza tyle emocji, co stary dobry płocki byk (przepraszam – Bizon). A jeśli jeszcze dasz mu nowe życie – to jesteś nie tylko rolnikiem, ale też patriotą techniki.
Bizon to więcej niż kombajn
Bo Bizon to nie tylko kawał żelaza. To maszyna, która ma duszę – choćby schowaną głęboko pod warstwą kurzu, rdzy i wspomnień. Dla wielu z nas to symbol dzieciństwa: dźwięk młocarni niosący się po polu, zapach rozgrzanego oleju i słomy. I ten dreszcz emocji, gdy ojciec lub wujek kręcił kierownicą w kabinie, a my staliśmy na błotniku, dumni jak generałowie. To był czas, gdy żniwa były wydarzeniem – nie tylko pracą.
Dziś takich maszyn już nie robią. I nie chodzi tylko o blachy czy silniki – chodzi o prostotę, dostępność, mechanikę, którą rozumiał każdy, kto miał choć trochę smykałki i zestaw kluczy płaskich. Bizon wybaczał błędy. Dał się naprawić młotkiem, drutem i pomysłem. Nie miał czujników, które się obrażają, ani elektroniki, która nie wie, co to kurz czy brud.
Bizon to maszyna dla pasjonatów i artystów
Ale nie ma co się oszukiwać – dziś Bizon to maszyna dla pasjonatów. Dla tych, którzy mają nie tylko pole do skoszenia, ale też czas, wiedzę i serce do tego, by przywrócić do życia kawałek polskiej inżynierii. Bo Bizon, choć dzielny, wymaga opieki. Trzeba go rozumieć. Trzeba go czuć. Trzeba mieć w sobie coś z mechanika i coś z artysty.
Więc jeśli masz w sobie tę iskierkę i słyszysz, jak gdzieś w szopie cicho rdzewieje stary kombajn – nie czekaj. Otwórz drzwi, podejdź, zapukaj kluczem w bak. Może jeszcze się odezwie. Może jeszcze raz pojedzie w pole. I może znów – jak za dawnych lat – zapadnie wieczór, a na horyzoncie wśród kurzu i pszenicy pojawi się on. Bizon. Twój Bizon.
Więc jeśli gdzieś w kącie gospodarstwa stoi zapomniany Bizon – nie oddawaj go na złom. Ocal go. Zrób to dla siebie. Dla historii. I dla żniw.
Brawa dla autora za pasjonujący artykuł o naszym Bizonku ☺️
Posiadam Bizona 40 rocznik1973 ,pierwszym właścicielem był kombinat Manieczki. moim posiadaniu od 1988r jestem jego trzecim właścicielem , jest dobrym stanie i ciągle pracujący.
Rodzice kupili bizona w 1981 r wtedy miałem 13 lat i wtedy zacząłem nim młócić
Teraz tym kombajnem pracuje brat , do tej pory silnik nie miał remontu i nie bierze oleju
Ja obecnie mieszkam w mieście za bizonem tęsknię tej maszyny nie można było nie kochać
Co do awaryjnosci to jeżeli był dokładnie smarowany i wszystkie naprawy były robione na bieżąco to potrafił 2-3 lata pracować bez żadnej awarii