Kukurydza jest gatunkiem nieprzysparzającym zbyt wielu problemów. W odróżnieniu od większości innych upraw nie wymaga zabiegów fungicydowych ani insektycydowych. Największym zagrożeniem dla tej rośliny są niekorzystne warunki pogodowe – w tym okresowe susze oraz stresy termiczne.
Od kilku lat obserwujemy wzrost powierzchni uprawy kukurydzy w Polsce. W roku 2011 uprawiano ją na rekordowej powierzchni 750 tys. ha. W ubiegłym roku w Europie plony kukurydzy były niższe niż zazwyczaj, a na ziarno kukurydzy panował wzmożony popyt ze strony przemysłu spożywczego, a zwłaszcza paszowego. Z kolei w Polsce 2011 rok był wyjątkowo korzystny dla producentów kukurydzy. Podczas lata nie brakowało opadów, a temperatura była umiarkowana. Ciepła i długa jesień sprzyjała dobremu dosychaniu ziarna na polu. Wszystko to spowodowało, że rolnicy zbierali rekordowe plony ziarna o niskiej wilgotności. Cena ziarna była atrakcyjna. Z całą pewnością powierzchnia zasiewów kukurydzy wzrośnie i w tym sezonie. Zainteresowanie plantatorów uprawą kukurydzy powoduje jednak, że trafia ona na coraz gorsze stanowiska o mniejszej zasobności w wodę i składniki pokarmowe, co wymusza na rolnikach stosowanie dodatkowych zabiegów. W agrotechnice kukurydzy bardzo przydatne mogą się okazać preparaty wzmacniające i wspomagające procesy życiowe.
Wysokie plony kukurydzy zależą bezpośrednio od odżywienia i zaopatrzenia w wodę w fazie 4-10 liści. Przed zakończeniem tej fazy zostaje zdeterminowany maksymalny, możliwy do osiągnięcia plon tzn. liczba rzędów ziarniaków w kolbie i długość rzędów. W fazie 4-8 liści kukurydza często słabiej rośnie. Jest to spowodowane między innymi przez utrudnione pobieranie wody i składników pokarmowych przez często niedostatecznie rozwinięty system korzeniowy. W niższych temperaturach kukurydza z trudem pobiera niektóre składniki pokarmowe np. fosfor, co również wpływa niekorzystnie na rozwój systemu korzeniowego. Słabszy wigor w fazie poprzedzającej kwitnienie może opóźnić kwitnienie i wpłynąć niekorzystnie na wielkość przyszłego plonu. Należy pomóc młodym roślinom pobrać wodę i składniki pokarmowe z gleby aby ograniczyć ryzyko wystąpienia ich niedoborów i zahamowania wzrostu, spowodować, by miały lepiej rozwiniętą część nadziemną i korzenie, dzięki optymalnemu odżywieniu i bardziej wydajnej fotosyntezie.
Jednym ze sposobów poprawy plonowania i aktywacji odżywiania mineralnego kukurydzy jest zastosowanie preparatów zawierających biologicznie aktywny filtrat z alg. Pomagają one zbudować niezbędną bazę do uzyskania wysokich plonów. Przykładem takiego aktywatora, dodatkowo wzbogaconego o składniki mineralne niezbędne dla optymalnego plonowania kukurydzy – fosfor, cynk i molibden, jest na przykład Zeal. Aktywuje on pobieranie składników pokarmowych i przyrost biomasy w fazie poprzedzającej kwitnienie, zwiększa zawartość chlorofilu w liściach. System korzeniowy roślin opryskanych aktywatorem jest lepiej rozwinięty – penetruje większą objętość gleby, dzięki czemu rośliny mają lepszy dostęp do wody i składników mineralnych.
Zastosowanie aktywatorów w uprawie kukurydzy stanowi skuteczne i sprawdzone rozwiązanie problemów związanych z zahamowaniem wzrostu we wczesnej fazie uprawy wynikających zarówno z niedostatecznie rozwiniętego systemu korzeniowego, jak i niekorzystnego wpływu niskich temperatur na pobieranie składników mineralnych, zwłaszcza fosforu. Optymalne odżywienie mineralne i efektywniejsza fotosynteza umożliwiają szybszy przyrost biomasy w fazie przed początkiem kwitnienia, co bezpośrednio przekłada się na wyższy plon zarówno ziarna, jak i suchej masy (w uprawie na kiszonkę). Pozytywny wpływ aktywatorów na plonowanie kukurydzy udowodniono w licznych doświadczeniach, z których większość przeprowadzono w warunkach produkcyjnych. Pozytywny wpływ na pobieranie składników mineralnych z gleby, zarówno dzięki stymulacji aktywności enzymów, jak i lepiej rozwiniętemu systemowi korzeniowemu oznacza również lepsze wykorzystanie zastosowanych nawozów. Zastosowanie aktywatorów stanowi ważne uzupełnieniem standardowej technologii uprawy kukurydzy.
Anna Skomska na podstawie opracowania dr Beaty Kawki
