W wyniku uprawy pasowej około 2/3 powierzchni pola pozostaje bez uprawy – jest przykryta resztami pożniwnymi, ewentualnie także mulczem z międzyplonów.
Warstwa ta chroni glebę przed erozją wodną i wietrzną, zapobiega zaskorupianiu i stratom wody, sprzyja tworzeniu gruzełkowatej struktury oraz aktywizuje życie biologiczne, w tym rozwój dżdżownic.
Tworzą one związki próchniczne oraz sieć kanalików, optymalizujących stosunki powietrzno-wodne gleby. Uprawa pasowa przynosi też istotne korzyści ekonomiczne, gdyż ogranicza do niezbędnego minimum liczbę uprawek, co ułatwia zachowanie optymalnych terminów siewu.
Zmniejsza także koszty robocizny i zużycie paliwa, przeciętnie o 50 proc. w stosunku do uprawy orkowej. Ogranicza też koszty zakupu i konserwacji wielu maszyn i narzędzi rolniczych.
Do uprawy pasowej niezbędny jest specjalistyczny agregat. Jednak w tym przypadku niezbędny jest zakup specjalistycznego, drogiego agregatu i ciągnika o dużej mocy. Zwykle przekracza to możliwości finansowe mniejszych gospodarstw.
Warto w takim przypadku skorzystać z usługi na części swego pola, np. w okresie 5 lat, co pozwala na obiektywną ocenę uzyskanych efektów i ewentualne przejście po tym okresie na strip-till w całym gospodarstwie.
Wówczas można się decydować na zakup agregatu. Uprawa pasowa stwarza też inne problemy. Ważne jest by resztki pożniwne były dobrze pocięte i równomiernie rozmieszczone na polu. Wówczas agregat będzie precyzyjnie i wydajnie, bez awarii (zapychania się) pracował na polu.
Negatywnym efektem zalegających na powierzchni pola resztek, jest też stworzenie sprzyjających warunków dla patogenów chorób i szkodników, w tym nornic i myszy. Wówczas trzeba szybko reagować na te zagrożenia, stosując skuteczne preparaty.
Niektórzy sugerują, by przeciętnie co 5 lat, wykonać pełną uprawę gleby, w tym głęboką orkę, wysiewając wcześniej nawozy Ca, ewentualnie także (w innym terminie) P, K i Mg oraz zwalczyć uciążliwe chwasty.
