Nawozy azotowe, w zależności od formy występującego w nich azotu, możemy stosować przedsiewnie, pogłównie lub uniwersalnie. Termin stosowania uzależniony jest od procesów jakim podlegają w glebie różne formy azotu zawarte w nawozach.
Nawozy azotowe amonowe, w których azot występuje w formie jonu amonowego, takie jak siarczan amonu, po wprowadzeniu do gleby ulegają dysocjacji, w której powstają jony amonowe. Jony te mogą być w glebie wiązane niewymiennie lub wymiennie, co zabezpiecza je przed wymyciem oraz podlegają biologicznemu utlenieniu, czyli nitryfikacji (przemiana jonów amonowych do azotanowych).
Ze względu na wiązanie wymienne jonu amonowego, zabezpieczające je przed stratami, nawozy amonowe są nawozami typowo przedsiewnymi. Przy pogłównym zastosowaniu nawozów amonowych azot w formie jonu amonowego może być silnie związany w wierzchniej warstwie gleby, co uniemożliwi jego pobranie przez głębiej sięgające korzenie roślin.
Z kolei nawozy saletrzane, takie jak saletra wapniowa czy sodowa, są nawozami typowo pogłównymi, gdyż zawarta w nich forma azotanowa nie ulega w glebie wiązaniu i może być stosunkowo łatwo wypłukana w głąb profilu glebowego. Stąd też nawozy te należy stosować w mniejszych jednorazowych dawkach pod rośliny charakteryzujące się dobrze wykształconym systemem korzeniowym.
Po aplikacji nawozów saletrzano-amonowych, jak na przykład saletra amonowa, w glebie występują jony amonowe i azotanowe, dlatego też nawozy te mogą być stosowane zarówno przedsiewnie, ze względu na obecność grupy amonowej, jak i pogłównie w związku z występowaniem w tych nawozach formy saletrzanej. Jednakże podczas pogłównego stosowania nawozów saletrzano-amonowych należy je przykryć glebą. Nawozem uniwersalnym stosowanym zarówno przedsiewnie, jak i pogłównie jest również mocznik, zawierający amidową formę azotu.