W nawożeniu buraka cukrowego dawka azotu, obejmująca zarówno azot nawozowy, jak i ten pozostawiony po przedplonie, nie powinna być wyższa niż 160 kg/ha. Azot stosowany jest przedsiewnie oraz pogłównie.
Przy ustalaniu dawki azotu ważne jest uwzględnienie maksymalizacji plonu cukru, a nie plonu korzeni.
Dawka azotu w uprawie buraka cukrowego
W przypadku uprawy buraka na stanowiskach nawożonych obornikiem dawka azotu powinna mieścić się w zakresie od 100 – 120 kg N/ha, a bez obornika w granicach od 140 – 160 kg N/ha.
Wyższe dawki azotu nie wpływają na wzrost plonu cukru. W uprawie buraka cukrowego niewskazane jest przenawożenie azotem, ponieważ wiąże się z pogorszeniem parametrów jakościowych korzeni, wpływając między innymi na gromadzenie w korzeniach składników melasotwórczych. Zwiększa się również podatność buraka na choroby grzybowe. Przy zbyt niskich dawkach zastosowanego azotu następuje zmniejszenie zawartość chlorofilu, zwłaszcza w liściach starszych, co prowadzi do osłabienia aktywności fotosyntetycznej roślin, obniżając uzyskane plony korzeni buraka cukrowego.
Termin nawożenia azotem
Poza dawką azotu ważny jest również termin jego stosowania. Zbyt późna aplikacja pogłównej dawki azotu (na przełomie III dekady maja i I dekady czerwca), zwłaszcza przy niskich opadach atmosferycznych, ogranicza pobieranie tego składnika pokarmowego przez system korzeniowy roślin.
W przypadku azotu zalegającego w glebie dochodzi do wytworzenia przez rośliny krótkich i silnie rozwidlonych korzeni spichrzowych, jak również płytko sięgających korzeni sorbujących. Uniemożliwia to burakowi korzystanie z wody i składników pokarmowych, które znajdują się w niższych warstwach gleby. W rezultacie wpływa to na obniżenie plonu korzeni oraz prowadzi do pogorszenia jego parametrów jakościowych. W takich warunkach korzenie buraka cukrowego zawierają mniejsze ilości sacharozy oraz większe ilości niebiałkowych form azotu, a także potasu i sodu.
Zbilansowane nawożenie
W zbilansowanym nawożeniu buraka cukrowego dobrze sprawdzają się nawozy wieloskładnikowe, dostarczające roślinom nie tylko azotu, fosforu i potasu, ale również magnezu, siarki i wapnia, a z mikroelementów – boru.
Aplikacja magnezu i siarki wpływa na zwiększenie efektywności wykorzystania azotu przez rośliny. Z kolei bor odgrywa ważną rolę w transporcie cukrów z liści do korzenia spichrzowego, co pozwala na uzyskanie lepszych parametrów polaryzacji. Zwiększa również odporność buraka cukrowego na choroby grzybowe.
