W uprawie kukurydzy przy ustalaniu dawek nawozów należy uwzględnić potrzeby pokarmowe rośliny oraz zasobność gleby w składniki pokarmowe. Roślina ta wykazuje duże potrzeby pokarmowe w stosunku do potasu oraz azotu i fosforu. Najintensywniejsze pobieranie potasu przypada na okres kwitnienia roślin, zaś azotu – od kwitnienia do dojrzewania.
Pobieranie fosforu przez kukurydzę uzależnione jest od warunków termicznych, przy czym pobieranie tego składnika pokarmowego zachodzi w wyższych temperaturach – powyżej 12º C. W uprawie kukurydzy nawożenie fosforowe i potasowe należy zastosować w okresie jesiennym, z wykorzystaniem na przykład superfosfatu i siarczanu potasu lub też wysokoprocentowych soli potasowych.
Czytaj także: Wzrasta opłacalność uprawy kukurydzy na ziarno. Ile można zarobić?
Nawożenie azotowe powinno być dostosowane do aktualnych potrzeb pokarmowych rośliny, ponieważ nadmiar tego makroskładnika opóźnia wytwarzanie i dojrzewanie kolb. Pobieranie azotu uzależnione jest od temperatury. W temperaturze poniżej 5º C jest ono wyraźnie ograniczone, a wzrasta przy temperaturze powyżej 15º C. Należy pamiętać, że kukurydza ponad połowę ogólnej ilości azotu pobiera od kwitnienia do pełnej dojrzałości. Z nawozów azotowych w uprawie tej rośliny warto stosować nawozy wolno działające, umożliwiające dostępność azotu dla roślin przez cały okres wegetacji. Dobrze sprawdzają się mocznik oraz saletra amonowa. Na glebach o odczynie zasadowym można stosować nawóz fizjologicznie kwaśny, a mianowicie siarczan amonu.
Podział dawki azotu uzależniony jest przede wszystkim od rodzaju gleby. W przypadku gleb o dobrze rozwiniętym kompleksie sorpcyjnym nawożenie azotowe zalecane jest w całości przed siewem roślin. Natomiast w przypadku gleb lżejszych od 30 do 50% dawki zaleca się stosować przed siewem, zaś pozostałą część azotu należy zastosować pogłównie do momentu osiągnięcia przez rośliny wysokości (20 – 30 cm), umożliwiającej wykonanie zabiegu nawożenia.
W początkowym okresie wzrostu roślin deficyt azotu objawia się zahamowaniem rozwoju i żółknięciem roślin, zaś w późniejszym okresie przy niedoborze azotu występuje zwężenie blaszek liściowych oraz ich bladozielony kolor. Dochodzi również do opóźnionego wzrostu i rozwoju roślin oraz przedwczesnego zasychania liści.
W uprawie kukurydzy ważną rolę z makroelementów odgrywa magnez i wapń, a z mikroelementów cynk, bor oraz miedź. Niedobór magnezu przyczynia się do zaburzenia kwitnienia i zapylania roślin, co prowadzi do ograniczenia zawiązywania kolb, a także pogarsza ich zaziarnienie. Z kolei przy niedoborze wapnia dochodzi do zwijania i sklejania liści kukurydzy. Deficyt cynku prowadzi natomiast do ograniczenia zawiązywania kolb, brak miedzi wpływa na obniżenie plonowania roślin, zaś niedobór boru prowadzi do ograniczenia wzrostu roślin oraz zaburza proces kwitnienia.
