Uprawa roślin bobowatych, zyskuje na coraz większej popularności. I nie chodzi tylko o cele paszowe, gdyż coraz częściej rośliny te wykorzystywane są w diecie człowieka. Jedną z nich jest ciecierzyca pospolita, roślina o wyjątkowych walorach odżywczych. Jednak aby uprawa tego gatunku była opłacalna, to na początku naszej przygody z tym gatunkiem, musimy poradzić sobie z chwastami.
Plantacja ciecierzycy może być zachwaszczana przez kilka czy nawet kilkanaście gatunków chwastów jednoliściennych i dwuliściennych. Ich konkurencyjny wpływ rozpoczyna się bardzo wcześnie bo już w momencie kiełkowania nasion ciecierzycy (BBCH 09-10), a bardzo wyraźnie nasila się w fazie wykształcenia 1-3 liści (BBCH 11-13), a ewidentnie słabnie w momencie szczelnego zakrywania międzyrzędzi przez rośliny ciecierzycy (BBCH 21-29).
Najgroźniejsze chwasty
Do najgroźniejszych chwastów jednoliściennych, rocznych, tzw. ciepłolubnych, należą: chwastnica jednostronna, włośnica sina i włośnica zielona oraz palusznik krwawy. Natomiast do chwastów dwuliściennych rocznych pojawiających się przed wschodami lub w czasie wschodów ciecierzycy, zaliczyć można: komosę białą, fiołki, rdesty, bodziszki, rumian polny, rumianek pospolity, marunę bezwonną, szarłat szorstki czy żółtlicę drobnokwiatową.
Zwalczanie chwastów
Niestety asortyment s.cz. herbicydów polecany do ochrony plantacji ciecierzycy przed chwastami nie jest imponujący, jest wręcz bardzo ubogi, gdyż zawiera się jedynie w liczbie 2 (chizalofop-P etylu i fluazyfop-P butylu). Łącznie do zwalczania chwastów jednoliściennych występujących na plantacji ciecierzycy zarejestrowanych jest zaledwie 6 herbicydów.
Dlatego w przypadku ciecierzycy, najskuteczniejszą metodą mającą zasadniczy wpływ na ograniczanie wielkości zachwaszczenia jest łączne stosowanie zabiegów agrotechnicznych z odpowiednio dobranymi herbicydami (metoda integrowana). W przypadku tej uprawy herbicydy należy traktować jako uzupełnienie, wcześniej prawidłowo wykonanych zabiegów agrotechnicznych a nie jako jedyny środek zaradczy! W szczególności, że nadal nie ma ich za wiele w sprzedaży.
Herbicydy w ciecierzycę
Chizalofop-P etylu (np. Elegant 05 EC, Graminis 05 EC, Quick 05 EC, Supero 05 EC, Taurus 05 EC). Środki te można stosować w dawce 3,0 l/ha, od fazy 2 liścia ciecierzycy aż do fazy, gdy widocznych jest 9 lub więcej międzywęźli (BBCH 12-39). Graminicydy te wykorzystywane są głównie do zwalczania chwastnicy jednostronnej, miotły zbożowej, owsa głuchego, włośnicy sinej, wyczyńca polnego, życicy wielokwiatowej oraz perzu właściwego. Chwasty roczne są najbardziej wrażliwe na działanie tych środków od fazy 2 liści do początku krzewienia (BBCH 12-21), natomiast perz właściwy w fazie 2-6 liści (BBCH 12-16).
Fluazyfop-P butylu (np. Frequent), można stosować w dawce 3,0 l/ha, w momencie wykształcenia przez ciecierzycę, 2-3 liści (BBCH 12-13), jednak nie później, niż przed ukazaniem się pierwszego pąka kwiatowego na zewnątrz liści (BBCH 50). W maksymalnej zalecanej dawce, graminicyd ten skutecznie zwalcza takie chwasty jak: chwastnica jednostronna, miotła zbożowa, owies głuchy, stokłosa bezostna, włośnica sina i zielona, wyczyniec polny, życica wielokwiatowa, kłosówka wełniasta, kostrzewa owcza, wiechlina łąkowa oraz perz właściwy. Preparat ten, należy stosować na chwasty jednoliścienne roczne w momencie gdy wykształcą 2 liści właściwe aż do początku krzewienia (BBCH 12-21), a na chwasty jednoliścienne wieloletnie (np. perz właściwy) w fazie wykształcenie 4-9 liści (BBCH 14-19) czyli gdy perz ma co najmniej 10-15 cm wysokości.
Badania naukowe ….
Bardzo obiecujące wyniki badań, uzyskano w IUNG-PIB ZHiTUR we Wrocławiu, które dotyczyły możliwości ochrony ciecierzycy przy pomocy różnych s.cz. herbicydów. W badaniach tych wykazano, że z sześciu zastosowanych s.cz., stosunkowo bezpieczne dla roślin ciecierzycy, okazały się tylko dwie s.cz., tj. pendimetalina i chlomazon, które były zastosowane doglebowo, dzień po jej siewie.
Ciecierzyca – informacje agrotechniczne
Ciecierzyca pospolita – nazywana potocznie cieciorką lub grochem włoskim, jest rośliną jednoroczną, o pokroju krzaczastym, dorastającą do 0,8-1,0 m wysokości. Jest typowym gatunkiem światło- i ciepłolubnym, preferującym gleby przepuszczalne, średnio zwięzłe, zasobne w składniki pokarmowe, szybko nagrzewające się.
Najczęściej uprawiana jest w północno-zachodniej, centralnej, zachodniej i południowo-zachodniej części naszego kraju, gdzie siewy rozpoczynają się pod koniec kwietnia i mogą trwać do połowy maja.
Zaletą tego gatunku jest jego bardzo duża tolerancja na czasowe niedobory wody i wysoką temperaturę, w szczególności w fazie kwitnienia i zawiązywania strąków (czerwiec-sierpień). W optymalnych warunkach wilgotnościowo-termicznych i agrotechnicznych, po 4-5 miesiącach od momentu siewu, możemy uzyskać plon nasion wynoszący nawet 3,5 t/ha, jednak najczęściej oscyluje w granicach 2-2,5 t/ha.
