Pszenżyto ozime to roślina o wymaganiach pośrednich pomiędzy pszenicą a żytem.
Pszenżyto ozime w porównaniu do pszenicy charakteryzuje się mniejszą wrażliwością na obecność jonów glinu w glebach kwaśnych, jednak gorzej znosi duże stężenia tych jonów w odniesieniu do żyta.
Najlepsze plony pszenżyta ozimego uzyskuje się na kompleksie pszennym bardzo dobrym i dobrym, ale uprawa na takich glebach jest uzasadniona tylko w przypadku przeznaczenia ich pod uprawę zbóż pastewnych. Jednak pszenżyto nie powinno konkurować o glebę z pszenicą chlebową i jakościową.
Przy pogarszaniu się kompleksu glebowego stwierdza się gorsze plony pszenżyta w porównaniu do żyta, lecz lepsze niż w przypadku pszenicy ozimej.
W uprawie pszenżyta na glebach kompleksu żytniego bardzo dobrego roślina ta wydaje wyższe plony niż pszenica, żyto i jęczmień. Z kolei na glebach kompleksu żytniego dobrego redukcja plonu pszenżyta jest znacznie wyższa niż w przypadku żyta.
Najlepszymi przedplonami w uprawie pszenżyta są wczesne strączkowe uprawiane na nasiona, motylkowate wieloletnie oraz wczesne i średnio wczesne ziemniaki.
W przypadku stanowisk po koniczynie i lucernie, a także ich mieszankach z trawami należy je wcześnie przygotować pod zasiew, co umożliwi przyspieszenie rozkładu resztek pożniwnych i uzupełnienie braków wody glebowej. W obrębie roślin strączkowych pszenżyto najlepiej się sprawdza po bobiku, grochu jadalnym i pastewnym, a także po mieszankach wyki ze zbożowymi.
Natomiast spośród przedplonów słomiastych najlepszy jest rzepak oraz owies. Z kolei dużo gorsze stanowisko pod uprawę pszenżyta pozostawiają po sobie pozostałe zboża, przy czym oczywiście pod względem fitosanitarnym do najgorszych przedplonów zalicza się pszenżyto oraz pszenicę i żyto. Dochodzi wówczas do zwiększenia zachwaszczenia pszenżyta między innymi miotłą zbożową, przytulią czepną, gwiazdnicą pospolitą, owsem głuchym oraz tobołkiem polnym.
Należy przy tym podkreślić, że zniżka plonu pszenżyta uprawianego po roślinach zbożowych wynika przede wszystkim ze słabszego krzewienia, większego wypadania roślin w czasie wegetacji, a także mniejszej liczby kłosów na jednostce powierzchni oraz liczby i masy ziarniaków w kłosie. Ważne przy tym jest to, że takiej sytuacji nie można poprawić poprzez zwiększenie dawki zastosowanego azotu.
