Szacuje się, iż około 60 % naszych gleb jest ubogich w siarkę, dlatego obserwuje się dużą efektywność nawożenia tym składnikiem, nie tylko roślin siarkolubnych, ale też zbóż. Niedobór siarki w glebie i roślinach spotykany jest najczęściej w gospodarstwach uzyskujących wysokie plony, poza tym na glebach lekkich, łatwo przepuszczalnych, o słabym kapilarnym podsiąku oraz ubogich w związki próchniczne.
Siarka wchodzi w skład białek, a ściślej aminokwasów siarkowych (metioniny, cystyny i cysteiny), decydujących o zawartości i wartości biologicznej białka. Współpracuje ona z azotem w tworzeniu plonu i biologicznym wykorzystaniu tego składnika. W wyniku jej niedoboru zakłócona jest gospodarka azotowa roślin, dlatego przy ustalaniu dawek, ważne są właściwe proporcje między nimi.
Przy niedoborze siarki, nawet do 50% pobranego azotu nie przetwarza się w pełnowartościowe białko roślinne, czego konsekwencją jest uzyskiwanie niższych, gorszych jakościowo plonów. Dzięki siarce sprawniej przebiega także tworzenie ligniny, która wzmacnia tkankę mechaniczną roślin, przeciwdziałając wyleganiu. Dobre zaopatrzenie roślin w siarkę zwiększa też odporność roślin na choroby i szkodniki. Dokarmianie dolistne roślin związkami siarki ogranicza rozwój patogenów chorób grzybowych, zwłaszcza mączniaka właściwego.
Dawki siarki (S) powinny być zależne od wnoszonej dawki azotu (N), pod siarkolubny rzepak – przeciętnie 1/4 dawki N, zaś pod zboża o połowę mniej, czyli 1/8 dawki (najwięcej pod pszenicę). Dawkę siarki można też ustalać na podstawie przewidywanych plonów – pod rzepak 12-14 kg S/t nasion, pod pszenicę 4 kg S/t ziarna, zaś pod jęczmień i pszenżyto 3,5 kg S. Pod względem wymagań roślin w stosunku do siarki można je podzielić na trzy grupy:
- o bardzo dużym zapotrzebowaniu, pobierające ponad 50 kg siarki (S), bądź 125 kg/ha SO3. Należą do nich rośliny z rodziny kapustowatych (kapusty, rzepak, gorczyce, kalafior, brokuł i inne) i liliowatych (czosnek, cebula, por);
- o dużym zapotrzebowaniu, pobierające od 30 do 50 kg S.Są torośliny z rodziny bobowatych (lucerny, koniczyny, strączkowe) oraz burak i kukurydza;
- o niewielkim zapotrzebowaniu na siarkę – od 20 do 30 kg S z 1 ha. Należą do nich trawy łąkowe, zboża i ziemniaki.
Podane różnice wynikają z osiąganych plonów, niemniej przy ustalaniu dawek siarki, należy także mieć na uwadze fakt, iż rośliny wykazują skłonność do luksusowego pobierania tego składnika, czyli ponad potrzeby pokarmowe. Dlatego siarka nie powinna być stosowana w nadmiarze, gdyż niekorzystnie oddziałuje na rośliny i glebę, powodując m.in. zakwaszenie gleb. Konsekwencją tego jest rozmywanie gruzełków, gleba staje się zlewna i wykazuje skłonność do zaskorupiania.
Poza tym nadmiar siarki oddziałuje antagonistycznie w stosunku do anionu molibdenowego, który również odpowiada za przemiany związków azotowych w roślinach, a więc podobnie jak siarka. Stąd dawka siarki pod rzepak nie powinna przekraczać 70 kg/ha S (175 kg SO3/ha), z czego75% wiosną. W przypadku pszenicy ozimej do 30 kg S, bądź 75 kg/ha SO3.