Dolistne dokarmianie ziemniaka – co i kiedy podać?   

Z mikroelementów dla buraka najważniejszy jest cynk i bor. Niekiedy też mangan i molibden.  Ddolistne dokarmiamy kilka razy, co 10-15 dni.

Przy plonie bulw 40 t/ha, ziemniak pobiera przeciętnie z gleby (w kg): 160 azotu (N), 60 fosforu (P₂O₅), 240 potasu (K₂O), 40 wapnia (CaO), 28 magnezu (MgO) i  24 siarki (S). Z mikroelementów (w g): 100 boru (B), 260 cynku (Zn), 80 miedzi (Cu), 400 manganu (Mn) i 8 molibdenu (Mo).

Biorąc pod uwagę zasobność naszych gleb i wymagania pokarmowe ziemniaka, należy zwrócić szczególną uwagę na  jego dobre zaopatrzenie w N i K, zaś z mikroelementów w Zn i B, niekiedy także w Mn (gleby o pH powyżej 6,5) lub Mo (pH poniżej 6).

Mikroelementy dolistnie

Mikroelementy powinny być dostarczane dolistnie. Wynika to z faktu ich lepszej przyswajalności w porównaniu z nawożeniem doglebowym. Zabiegi dolistnego dokarmiania ziemniaka powinny być wkomponowane w system zwalczania zarazy i stonki ziemniaczanej.

Nadrzędnym celem jest oczywiście walka z tymi patogenami, a „przy okazji”, dostarczenie brakujących składników, zwłaszcza podczas intensywnego przyrostu roślin i tworzenia bulw, zwykle w VI i VII, a nawet (późne odmiany) w VIII.

Terminy dokarmiania ziemniaka

Dokarmianie dolistne zaleca się w 4–5 następujących fazach (co 10-15 dni):

• przed zwarciem międzyrzędzi (dwukrotnie),
• w okresie pąkowania i kwitnienia (dwukrotnie),
• po 2-3 tygodniach (odmiany późne).

Warto przy tym wykorzystać opryskiwacz z rękawem powietrznym, który wniesie roztwór w łan roślin, w tym na spodnią stronę liści. Umożliwi to skuteczniejszą walkę z chorobami oraz lepsze wykorzystanie składników.

W przeliczeniu na 1ha zaleca się 200-400 l roztworu cieczy roboczej, w zależności od rozrostu masy nadziemnej. Zasadą jest by naniesiony roztwór równomiernie zwilżył roślinę, lecz nie spływał z niej do gleby.

Jakie składniki podać

Najważniejszy jest Zn i B, niekiedy też Mn i Mo. Zn bierze udział w  reakcjach enzymatycznych, związanych z tworzeniem hormonów wzrostu i chlorofilu, a także skrobi i białka. Jego niedobór powoduje zakłócenia w przemianach N, w wyniku czego odkładają się w bulwach niepożądane azotany.

Jest to szczególnie groźne w uprawie odmian wczesnych, zbieranych przed zakończeniem wegetacji. Z kolei w przypadku odmian późnych, przy wysokich dawkach N stosowanych pogłównie.

Niedobór Zn objawia się karłowatością roślin, liście  wierzchołkowe stają się drobne, wąskie, chlorotyczne, z brunatnymi plamami. Po pewnym czasie ulegają pofałdowaniu, zwijają się ku górze i zamierają, razem z górną częścią najmłodszych pędów.

Niedobór B objawia się chlorozą najmłodszych liści, które  wywijają się ku górze. Przy dużym niedoborze dochodzi  do ich zamierania. Łodygi są skrócone, mają wygląd krzaczasty, gdyż z kątów liści wyrastają liczne pędy boczne. Bulwy są szorstkie i spękane na wierzchu, zaś wewnątrz powstają ciemne przebarwienia.

B wspólnie z K „odpowiadają” też za gospodarkę wodną roślin. Ich niedobór ogranicza  gromadzenie skrobi w bulwach oraz jej przemieszczanie w roślinie.

Mn bierze udział w procesie fotosyntezy i oddychania, reguluje przemiany związków azotowych oraz zapobiega gromadzeniu azotanów. Dobre zaopatrzenie w Mn wywiera korzystny wpływ na tworzenie skrobi oraz witaminy C i E w bulwach.

Objawy niedoboru Mn widoczne są na najmłodszych liściach w postaci międzynerwowej chlorozy. Nerwy pozostają zielone, zaś blaszka liściowa od brzegów brunatnieje i wykrusza się.

W gospodarstwach stosujących obornik lub gnojowicę niedobór Zn i Mn jest mniej zauważalny. Z kolei niska zawartość B i Mo w tych nawozach, może nie zaspokoić potrzeb pokarmowych ziemniaka w te składniki.

Skład (w proc. wagowych) wybranych nawozów dolistnych na ziemniaki