Wśród pierwiastków, które zalecane są do jesiennego dokarmiania dolistnego znajdują się głównie mikroelementy. Przez liście możemy też podać makroskładniki, takie jak magnez czy siarka, także fosfor i potas.
W przypadku ograniczonego pobierania składników przez system korzeniowy lub też przy ich słabej dostępności niezbędne jest zaopatrzenie roślin drogą pozakorzeniową w fosfor i potas. Ma to szczególne znaczenie w okresie jesiennym, gdyż pierwiastki te odgrywają ważną rolę w początkowym okresie wegetacji roślin. Dotyczy to zwłaszcza fosforu, który wpływa na prawidłowy rozwój systemu korzeniowego roślin, poprawiając tym samym pobieranie przez nie wody i składników pokarmowych.
W okresie jesiennym dokarmianie dolistne rzepaku magnezem i siarką wpływa na poprawę wzrostu roślin oraz zwiększenie ich kondycji przed okresem zimowym.
Magnez odgrywa ważną rolę w rozwoju systemu korzeniowego rzepaku ozimego, przez co pośrednio zwiększa pobieranie wody i składników mineralnych, w tym między innymi fosforu. Prawidłowe zaopatrzenie rzepaku w magnez wpływa korzystnie na odporność roślin na patogeny, utrudniając ich przenikanie przez ściany komórkowe, co jest bardzo ważne w okresie jesiennej i wczesnozimowej wegetacji roślin.
Z kolei zastosowane w okresie jesiennym dokarmianie dolistne siarką wpływa na poprawę wykorzystania fosforu i potasu z nawozów mineralnych przez rzepak, co zwiększa efektywność pobierania wody i składników pokarmowych. Siarka oddziałuje również korzystnie na metabolizm azotowy w roślinach, zwiększając ilość tworzonych białek.
Optymalne zaopatrzenie rzepaku ozimego w siarkę chroni rośliny w okresie jesiennym przed negatywnymi skutkami oddziaływania stresów biotycznych i abiotycznych, bowiem łącznie z azotem siarka bierze udział w budowaniu systemu naturalnej odporności roślin.
Siarka zmniejsza w nich zawartość niskocząsteczkowych form azotu, takich jak azotany, amidy i aminokwasy, które stanowią źródło pożywienia dla patogenów. Zwiększenie przez siarkę odporności roślin na działanie patogenów oraz niekorzystnych czynników środowiskowych wynika również z tworzenia w roślinach wielu „ochronnych” związków siarkowych, takich jak na przykład cysteina, siarkowodór, glutation, sulfolipidy czy glukozynolany.
