Optymalnym okresem do przeprowadzenia zabiegu dokarmiania dolistnego buraka cukrowego mikroelementami jest czas od momentu wytworzenia przez roślinę 4 – 10 dobrze rozwiniętych liści do zwarcia międzyrzędzi.
W technologii uprawy buraka cukrowego ważnym zabiegiem jest dostarczanie roślinom mikroelementów niezbędnych do ich prawidłowego wzrostu i rozwoju, które przy optymalnym poziomie nawożenia azotem, fosforem i potasem warunkują uzyskany plon technologiczny.
Burak cukrowy charakteryzuje się bardzo dużą wrażliwość na niedobór boru i manganu, jak również wykazuje wrażliwość na deficyt miedzi i cynku. Wykazano, że zawartości boru, miedzi i molibdenu w buraku cukrowym są dodatnio skorelowane z uzyskiwanymi plonami korzeni.
W uprawie buraka cukrowego bardzo duże znaczenie odgrywa bor. Pobranie tego pierwiastka z plonem korzeni z odpowiednią ilością części nadziemnych z powierzchni 1 ha wynosi najczęściej od 600 do 700 g. Bor wpływa korzystnie na plon korzeni buraka cukrowego oraz na jego parametry jakościowe, przede wszystkim na zawartość cukru. Reguluje również zawartość substancji melasotwórczych, azotanów i auksyn.
Najlepsze efekty przynosi aplikacja boru przed pojawieniem się objawów jego niedoboru, gdyż zmniejsza to w znacznym stopniu prawdopodobieństwo wystąpienia strat w plonie roślin. Niedobór boru u buraka cukrowego przyczynia się do obniżenia plonowania roślin, zmniejszenia zawartości cukru w plonie użytkowym oraz wzrostu zawartości substancji melasotwórczych.
Burak cukrowy ma duże potrzeby pokarmowe w stosunku do manganu, który jest mikroelementem o największym znaczeniu w uprawie tej rośliny. W efekcie tego nawożenie manganem prowadzi do zwiększenia plonów korzeni buraka cukrowego. Pobranie tego mikroelementu z powierzchni 1 ha przez korzenie buraka cukrowego z odpowiednią ilością części nadziemnych wynosi około 350 g. Przy deficycie manganu dochodzi do ograniczenia rozwoju korzeni oraz redukcji plonu cukru, a także zwiększenia zawartości substancji melasotwórczych w korzeniach.
Burak cukrowy wykazuje średnią wrażliwość na niedobór cynku i miedzi. Pobranie cynku z powierzchni 1 ha wynosi około 350 g, zaś pobranie miedzi wynosi około 45 g. Miedź wykazuje małą ruchliwość w glebie i tylko niewielka jej ilość jest dostępna dla roślin, dlatego też bardzo ważne jest stosowanie tego mikroskładnika w postaci dokarmiania dolistnego. Deficyt cynku przyczynia się do nagromadzenia w korzeniach buraka cukrowego prostych związków azotowych, takich jak aminokwasy i amidy, które utrudniają krystalizację sacharozy na etapie technologicznym. Optymalne zaopatrzenie buraka w miedź wpływa na zwiększenie efektywności wykorzystania azotu przez rośliny, jak również zmniejsza w korzeniach buraka cukrowego zawartość azotu α-aminowego, który niekorzystnie wpływa na proces krystalizacji cukru. Niedobór miedzi może przyczyniać się do ograniczenia plonowania buraka cukrowego.