Prawidłowe zaopatrzenie pszenicy ozimej we wszystkie niezbędne składniki pokarmowe, w tym mikroelementy, już w początkowym okresie, warunkuje jej prawidłowy wzrost i rozwój, a także przyczynia się w znacznym stopniu do zwiększenia odporności roślin na niekorzystne czynniki środowiskowe, w tym niskie temperatury panujące w okresie jesienno-zimowym.
Wśród mikroelementów w uprawie pszenicy ozimej dużą rolę odgrywa miedź, mangan i cynk, przy czym pszenica charakteryzuje się dużą wrażliwością na niedobory miedzi. Prawdopodobieństwo wystąpienia niedoboru miedzi jest szczególnie duże na glebach organicznych oraz na lżejszych i średnich glebach przepuszczalnych. Zwiększa się ono również w warunkach wysokich plonów i obfitego nawożenia azotowego, a także w przypadku uprawy pszenic jakościowych.
W uprawie pszenicy ozimej charakterystyczne jest to, że ilościowe zapotrzebowanie na mikroelementy nie przekłada się bezpośrednio na gradację ich ważności, gdyż najważniejszym mikroskładnikiem jest miedź, która jest pobierana przez pszenicę w mniejszych ilościach w porównaniu do manganu, czy też cynku. Dobre odżywienie pszenicy mikroskładnikami zwiększa wydajność procesu fotosyntezy (żelazo, miedź, mangan i cynk), usprawnia kontrolę funkcjonowania układów hormonalnych (cynk, mangan, miedź i bor) oraz zwiększa odporność na choroby (żelazo, mangan, miedź, cynk i bor). Prawidłowe zaopatrzenie pszenicy ozimej w miedź w okresie jesiennym wpływa przede wszystkim na stymulację rozwoju systemu korzeniowego, stymulację krzewienia oraz zapobiega redukcji źdźbeł kłosonośnych. Dokarmianie dolistne miedzią w okresie jesiennej wegetacji pszenicy wpływa również na poprawę efektywności nawożenia azotem, jak również zwiększa odporność roślin na ataki ze strony patogenów. Niedobór miedzi na pszenicy objawia się szarym lub zielonoszarawym zabarwieniem liści, a następnie ich zasychaniem. Dodatkowo dość charakterystyczne jest łamanie się liści pod ostrym kątem.
Rola manganu w uprawie pszenicy ozimej polega przede wszystkim na stymulacji pobierania fosforu, a przez to w sposób pośredni, wpływa na rozwój systemu korzeniowego i krzewienie. Dokarmianie dolistne manganem wiąże się ze zwiększeniem produkcji przez rośliny flawonoidów, które wykazują działanie ochronne przed grzybami, insektami czy chorobami. Należy przy tym pamiętać, że przyswajalność manganu przez pszenicę zależy od odczynu gleby i jej potencjału oksydoredukcyjnego i wyraźnie maleje w miarę wzrostu pH. Dlatego też korzystna reakcja pszenicy na ten mikroskładnik jest wyraźna po wapnowaniu gleby, najlepiej pod przedplon.
