Termin siewu roślin ozimych jest zróżnicowany i zależny od gatunku rośliny i jej odmiany oraz pogody przed i w okresie planowanych siewów. Najwcześniej, ze względu na przebieg temperatur i związany z tym jesienny okres wegetacji, zaleca się ich wysiew w północno-wschodniej, zaś najpóźniej w południowo-zachodniej części kraju.
Niekiedy decyduje o tym termin zebranego przedplonu oraz wilgotność gleby. Jej nadmierne uwilgotnienie, występujące aktualnie w wielu rejonach kraju, utrudnia doprawienie gleb, zwłaszcza zwięzłych i stawia rolnika przed dylematem, czy dotrzymanie terminowego zasiewu w takich warunkach ma sens.
Celowe może być wówczas opóźnienie siewu, nawet o 2-3 tygodnie, szczególnie w przypadku pszenicy, w mniejszym stopniu pszenżyta, zaś w najmniejszym (do 10 dni) rzepaku, jęczmienia i żyta. Dwa ostatnie zboża krzewią się wyłącznie jesienią i są bardziej wrażliwe na opóźniony siew. Bardziej tolerancyjne pod tym względem jest pszenżyto, zaś najbardziej pszenica. Niemniej także pszenica z reguły lepiej plonuje, jeśli jesienią wykształci 3-5 liści, zaś przy opóźnionym siewie, wejdzie co najmniej w fazę szpilkowania (dotyczy to także przewódek), lub wytworzy dwa liście. Przy opóźnionym siewie nie można przesadzać z jesienną dawką azotu, by nie zwiększać ich wrażliwości na niskie temperatury.
W miarę opóźnione siewy mogą być też uzasadnione (niekiedy dają lepsze wyniki), z uwagi na zmiany klimatu, związane z jesiennym wydłużeniem wegetacji. Wówczas zboża ozime lub rzepak osiągają jeszcze późną jesienią fazę rozwojową, gwarantującą dobre przezimowanie. Opóźniony siew zmniejsza przy tym zachwaszczenie, rozwój niektórych szkodników, porażenie przez choroby wirusowe przenoszone przez mszyce i skoczki (żółtą karłowatość jęczmienia i karłowatość pszenicy) oraz choroby grzybowe, głównie mączniak prawdziwy. Lepsze wyniki dają wówczas odmiany mieszańcowe, np. rzepaku lub żyta, poza tym należy dobierać odmiany bardziej zimotrwałe, co najmniej 4-5 st. w 9 st. skali i gęściej je wysiewać (o 10 proc.).
Rzepak przed zimą powinien wykształcić nisko osadzoną rozetę 8-12 liści, szyjkę korzeniową o średnicy 10-15 mm oraz długi 20-25 cm korzeń główny. Gwarantuje to też w miarę optymalna obsada roślin – przeciętnie 40 dla odmian mieszańcowych oraz 50-60 dla populacyjnych. Biorąc te fakty pod rozwagę, a więc także dopuszczalne opóźnienie terminu siewu, oziminy można wysiewać w następujących terminach: rzepak (15 VIII– 10 IX), jęczmień (15–30 IX), żyto (20 IX–10 X), pszenicę (20 IX–25 X), przewódkowe odmiany pszenic jarych (w XI, a nawet w XII). W niektórych zaleceniach podaje się o 5-10 dni wcześniejsze terminy siewu rzepaku, jęczmienia i żyta, co w latach o skróconej jesiennej wegetacji, a więc wczesnym nadejściu zimy, daje wyraźnie lepsze wyniki. W rolnictwie polowym, gdzie o wegetacji roślin decyduje w dużym stopniu przebieg pogody, trudno o ścisłe receptury.
