Rośliny nie posiadają emocji, a jednak jako żywy organizm odbierają sygnały docierające do nich z otaczającego je środowiska i reagują na nie.
Stres u roślin objawia się szeregiem niekorzystnych zmian zachodzących w ich organizmach w wyniku pojawienia się czynników stresowych, które zakłócają fizjologiczną równowagę roślin.
Wpływ czynnika stresowego na rośliny zależy od jego nasilenia oraz czasu działania.
Oddziaływanie na rośliny może być bezpośrednie, bądź też pośrednie, a zmiany wywołane przez stres mogą być odwracalne lub nieodwracalne. Przy wystąpieniu zmian odwracalnych powstałe uszkodzenia podlegają regeneracji i przebudowie, ustępują zakłócenia metaboliczne, a roślina może uzyskać odporność na kolejne działanie tego czynnika stresowego.
Przedłużający się stres prowadzi do wyczerpania roślin poprzez zaburzenie równowagi wewnątrzkomórkowej, co wywołuje ich trwałe uszkodzenia. W przypadku roślin podatnych albo silnie działającego czynnika stresowego następuje zahamowanie ich wzrostu, dochodzi do zmian faz rozwojowych, redukcji plonów, a w skrajnych przypadkach do zamierania całych roślin. Natomiast w przypadku roślin odpornych dochodzi z kolei do przezwyciężenia stresu i dalszego wzrostu roślin.
Czynnikiem stresowym dla roślin może być każdy element abiotyczny, który występuje w nadmiarze lub też niedoborze. Abiotycznymi czynnikami stresowymi są: deficyt wody lub jej nadmiar, niska i wysoka temperatura, intensywne promieniowanie słoneczne, złe warunki siedliskowe (nieprawidłowo przygotowane stanowisko), erozja gleb, deficyt lub nadmiar składników mineralnych, a także silne wiatry, ulewy i grad.
Rośliny stresują się również w sytuacji wystąpienia niekorzystnych czynników biotycznych, takich jak choroby i szkodniki, w tym porażenie roślin przez wirusy, bakterie, fitoplazmy i grzyby oraz nicienie, pajęczaki i owady.
