Burak cukrowy wykazuje średnią wrażliwość na niedobór cynku, którego pobranie wynosi około 350 g/ha. W uprawie buraka cukrowego ważną rolę odgrywa również optymalne zaopatrzenie roślin w miedź i molibden.
Cynk
Zasadniczą rolą cynku jest udział w przemianach węglowodanów i białek, a także związków azotowych i fosforowych w buraku. Jako składnik enzymów bierze również udział w wielu procesach enzymatycznych zachodzących w roślinie. Deficyt cynku u buraka cukrowego skutkuje nagromadzeniem w korzeniach prostych związków azotowych, takich jak aminokwasy i amidy, utrudniających na etapie technologicznym krystalizację sacharozy.
Objawami niedoboru cynku są chlorotyczne i nekrotyczne zmiany na powierzchni blaszki liściowej, ograniczające w znacznym stopniu powierzchnię asymilacyjną, zmniejszają efektywność procesu fotosyntezy i tym samym prowadząc do redukcji tworzonych w tym procesie cukrów. Deficyt cynku obserwowany jest na najmłodszych, pionowo ustawionych liściach. Charakterystycznym objawem niedoboru jest pojawienie się na blaszce liściowej biało-brunatnych przejaśnień pomiędzy nerwami, tzw. „bielenia liści buraka”.
Miedź
W uprawie buraka cukrowego ważną rolę odgrywa również optymalne zaopatrzenie roślin w miedź. Pierwiastek ten, ze względu na małą ruchliwość w glebie i tym samym niewielką jego dostępność dla roślin, powinien być dostarczany dolistnie. Burak cukrowy odznacza się średnią wrażliwość na niedobór miedzi, której pobranie wynosi około 45 g/ha. Miedź wpływa na zwiększenie efektywności wykorzystania azotu przez rośliny, a także zmniejszenie w korzeniach buraka cukrowego zawartość azotu α-aminowego, wpływającego niekorzystnie na proces krystalizacji cukru. Mikroelement ten występuje w enzymach, biorących udział w metabolizmie azotowym, jak również w przemianach białek, cukrów i witaminy C. Przy deficycie miedzi obserwuje się ograniczenie plonowania buraka cukrowego.
Molibden
Znaczenie molibdenu w uprawie buraka wiąże się z jego wpływem na przemiany azotu w roślinach, ponieważ pierwiastek ten wchodzi w skład reduktazy azotanowej. Molibden poprawia parametry jakościowe korzeni buraka cukrowego w efekcie oddziaływania na gospodarkę azotową i fosforową roślin. W liściach buraka zwiększa aktywność syntetazy glutaminowej i ATP-azy. Przy deficycie molibdenu dochodzi do zmniejszenia ilości reduktazy azotanowej, co skutkuje ograniczeniem redukcji jonów azotanowych do amonowych, wpływając na zmniejszenie efektywności wykorzystania azotu przez rośliny.
Przy niedoborze molibdenu pobrane przez buraka jony azotanowe gromadzą się w korzeniach zarówno w formie azotanów, jak i szkodliwego azotu α-aminowego. Zmniejszenie wykorzystania azotu przez roślinę skutkuje obniżeniem plonowania oraz prowadzi do redukcji zawartości cukru w korzeniach buraka cukrowego. Ponadto dochodzi do zmniejszenia plonu cukru technologicznego, bowiem nagromadzone w korzeniach niebiałkowe związki azotu utrudniają technologiczny proces krystalizacji sacharozy.
