fbpx

Alternatywna ochrona

Przedsiewne zaprawianie nasion jest jedną z najczęściej zalecanych metod w ochronie warzyw przed patogenami. Głównym celem tego zabiegu jest odkażanie materiału siewnego oraz zabezpieczenie nasion, kiełków i siewek przed chorobami i szkodnikami, które mogą znajdować się w glebie. Taka metoda gwarantuje zwykle lepsze i bardziej wyrównane wschody oraz lepszy rozwój i wzrost młodych siewek.

Zaletą tej metody jest również wysoka skuteczność, mała szkodliwość dla fauny pożytecznej, niski koszt i łatwość wykonania zabiegu. Ochrona roślin przed patogenami następuje podczas kiełkowania, po rozpuszczeniu się środka w wodzie znajdującej się w glebie. Zastosowane do zaprawiania środki chemiczne mają dostatecznie długi czas (od siewu do zbioru) na rozłożenie się, co ma szczególne znaczenie w uprawie warzyw.

Baner Syngenta

W praktyce są stosowane różne metody zaprawiania nasion: fizyczne, biologiczne i chemiczne. Metody fizyczne polegają na oddziaływaniu na nasiona niską lub wysoką temperaturą w określonym czasie. Do biologicznego zaprawiania wykorzystuje się biopreparaty zawierające mikroorganizmy, których działanie opiera się na antybiozie, konkurencji i nadpasożytnictwie oraz zaprawy ziołowe. Metody te, mimo że nie mają negatywnego wpływu na środowisko, są mało popularne wśród producentów warzyw i rzadko przez nich stosowane. Najczęściej stosowaną metodą jest metoda chemiczna. Jej skuteczność jest wysoka, ale zależy od zaprawy, dawki i sposobu zaprawiania. Środki do zaprawiania nasion można stosować na sucho, półsucho oraz półmokro i mokro – sporządzane są z nich zawiesiny, emulsje lub roztwory do zanurzania nasion. Zaprawiając nasiona na sucho należy dokładnie wymieszać nasiona z zalecaną ilością suchej zaprawy, a na półsucho należy zwilżyć nasiona niewielką ilość wody. Zaprawianie na sucho jest jedną z najprostszych metod, którą producent może wykonać samodzielnie. Podczas zaprawiania należy zachować dużą ostrożność – usta i nos trzeba zabezpieczyć pochłaniaczem, aby nie wdychać rozpylonego preparatu. Wadą tej metody jest również to, że są straty zaprawy ponieważ środek nie trzyma się nasion – osypuje się z nich podczas siewu, transportu, pakowania itd.
Podczas zaprawiania na sucho kształt ani wielkości materiału siewnego nie ulega zmianie, nasiona mogą zmienić barwę na taką jak ma zaprawa (często bardzo intensywną np. różową, amarantową). Jest to bardzo dobre ze względu na bezpieczeństwo – nasiona zaprawione łatwo odróżnić od nie zaprawionych są również lepiej widoczne na tle gleby.

Osypywaniu zapraw można zapobiec stosując inkrustację lub otoczkowanie.
Inkrustacja – polega na pokryciu nasion zaprawą za pomocą płynnych środków zwiększających przyczepność. Wokół nasion wytwarzają się powłoki polimerowe, w których są pestycydy (fungicydy i insektycydy). Kształt nasion jest w mniejszym lub większym stopniu zachowany. Środkiem stosowanym do inkrustacji jest Polikrust 9,5 PS. Drugą korzyścią ze stosowania tej metody jest możliwość zmniejszenia ilość środka zalecanego do zaprawienia 1 kg nasion. Zaprawianie dużych ilości nasion powinno być przeprowadzono wyłącznie w zaprawiarkach, natomiast niewielkie ilości nasion można zaprawiać w szczelnie zamkniętych pojemnikach szklanych lub z tworzyw sztucznych. Coraz częściej suche zaprawy w postaci proszku zastępowane są zawiesinami, które trwało przylegają do powierzchni nasion i są bezpieczniejsze w użyciu. W wyniku inkrustacji skuteczność zaprawiania zwiększa się o około 25-30%.
Otoczkowanie – jest to powlekanie małych lub nieregularnych nasion w celu zmiany ich kształtu, masy lub rozmiaru oraz tekstury powierzchni przy pomocy materiałów wypełniających i lepiszczy wraz z pestycydami (fungicydy i insektycydy), nawozami i substancjami wspomagającymi wzrost roślin oraz barwników. Nasiona, po otoczkowaniu mają zazwyczaj zwiększoną masę od 20 do 100%, a czasami więcej. Firmy otoczkujące nasiona przystosowują otoczki do wymagań stosowanych siewników.

Do zaprawiania nasion przeciwko szkodnikom ważną rejestrację ma tylko jeden insektycyd – Nomolt 150 SC, którego substancją aktywną jest teflobenzuron z grupy pochodnych benzoilomocznika. Środek ten zalecany jest do zaprawiania nasion warzyw kapustnych, cebuli, fasoli i ogórków przeciwko śmietkom: cebulance, kiełkówce i glebowej oraz marchwi przed połyśnicą marchwianką.

Brak zapraw zmusza producentów do stosowania różnych zabiegów ograniczających występowanie szkodników. Przestrzeganie opisanych poniżej zasad znacznie ogranicza populację szkodników, a co za tym idzie zmniejsza straty w plonie.

Zalecane metody
Liczebność śmietki kapuścianej na plantacji znacznie ogranicza:

  • niedopuszczenie do zakwitnięcia chwastów – kwiaty są źródłem nektaru, którym odżywiają dorosłe owady,
  • nagromadzeniu szkodników na plantacjach warzyw kapustnych (kapusta, kalafior, brokuł, kalarepa, ) można zapobiec nie uprawiając ich po roślinach z rodziny
  • kapustowatych ( rzodkiewka, rzodkiew, chrzan, rzepak, gorczyca),
  • unikanie uprawiania warzyw kapustnych, rzodkiewki i rzodkwi bezpośrednio po oborniku.
  • przykrywanie roślin siatką syntetyczną (markizeta) o oczkach 1 mm x 1 mm lub 1 mm x 1,5 mm albo włókniną poliuretanową. Osłony stosuje się bezpośrednio po sadzeniu rozsady na miejsce stałe lub po siewie nasion, a zdejmuje dopiero w okresie zbiorów. Należy pamiętać, że źle umocowane brzegi siatki lub włókniny oraz uszkodzone (rozdarte) okrywy nie spełniają swojego zadania i samice mogą składać jaja na roślinach żywicielskich
  • stosowanie izolacji przestrzennej

Szkody wyrządzane przez śmietke cebulankę można ograniczyć:

  • unikając częstej uprawy cebuli na tym samym polu lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie
  • wykonując głęboką orkę po ostatnim zbiorze – część bobówek jest wówczas wyrzucana na powierzchnię gleby, gdzie jest zjadana m.in. przez ptaki lub ginie w niskich temperaturach,
  • nie dopuszczając do zakwitnięcia chwastów, ponieważ przyciągają one muchówki odżywiające nektarem.

Szkodliwość śmietki kiełkówki i śmietki glebowej można ograniczyć:

  • dokładnie przyorywując obornik i zielone nawozy w okresie wiosennym – źle przykryte szczątki organiczne przyciągają samice, które składają w nie jaja.
  • stosując osłony – włókniny, siatki antyowadzie.

Szkody na plantacji marchwi powodowane przez połyśnicę marchwiankę można ograniczyć pamiętając, by:

  • należy zachować izolacje przestrzenną – plantacji nie należy zakładać w bezpośrednim sąsiedztwie ubiegłorocznych upraw marchwi, pietruszki, selera lub pasternaku,
  • obecności szkodnika na plantacji sprzyjają zarośla i drzewa, gdzie zapłodnione samice po oblocie pola i złożeniu jaj na marchwi powracają na odpoczynek,
  • zaprawianie nasion chroni tylko marchew przed pierwszym pokoleniem połyśnicy marchwianki. Larwy drugiego pokolenia należy zwalczać opryskując rośliny wg sygnalizacji pojawu szkodnika przy pomocy żółtych tablic lepowych.
McHale - baner
Danko baner marzec 2024
Webinarium konopie - baner
POZ 2024 - baner

ZOSTAW KOMENTARZ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

Najpopularniejsze artykuły
NAJNOWSZE WIADOMOŚCI
[s4u_pp_featured_products per_row="2"]
INNE ARTYKUŁY AUTORA




ARTYKUŁY POWIĄZANE (TAG)

NAJNOWSZE KOMENTARZE

Newsletter

Zapisz się do Rolniczego Newslettera WRP.pl, aby otrzymywać informacje o tym co aktualnie najważniejsze w krajowym i zagranicznym rolnictwie.